Η συγνώμη …
Προφορικός ή γραπτός, ελεύθερος ή φυλακισμένος σε βάθη σκέψεων, αντανακλά το είναι, τον χαρακτήρα και την υπόσταση του κάθε ενός.
Έτσι λοιπόν και μια από τις χιλιάδες λέξεις που τον συνθέτουν είναι και η ΣΥΓΝΩΜΗ
Ζει μέσα μας, πολλαπλασιάζεται στα κύτταρά μας, αναπνέει από το οξυγόνο μας, και ανακυκλώνει την ύπαρξη της, από τα αδιέξοδα, τα λάθη, και τα δύσβατα μονοπάτια του μυαλού μας.
Την πρώτη φορά που συναντηθήκαμε, η σύγκρουση ήταν καταστροφική, μοιραία, και αδιαμφισβήτητα καθοριστική για το υπόλοιπο του βίου μου μαζί της
Θέλω να την μοιραστώ με σας, για λόγους εσωτερικής κάθαρσης, για λόγους εξωτερικής αποδοχής των θέσεων μου, για λόγους λόγων, των οποίων μου είναι αδύνατον να παραθέσω επακριβώς.
Σας την παρουσιάζω εν πλήρη συνείδηση ελπίζοντας να την αποδεχτείτε και να την αγαπήσετε κι εσείς το ίδιο όπως εγώ.
Η συγνώμη, με κεφαλαίο ή μικρό, αργοπορημένη ή όχι, ολόγυμνη ή ντυμένη σε ντροπαλό κέλυφος, πάντα περιμένει υπομονετικά να αντικρύσει την πρώτη χαραμάδα φωτός, έτοιμη να ξεπηδήσει, να απελευθερώσει και να εξαγνίσει την ψυχή μας από την ντροπή, τον φόβο, τον δισταγμό, την αμφιβολία και το αδιέξοδο της σιωπής.
Σε ένα κόσμο απαλλαγμένο από αντιθέσεις και συγκρούσεις, σε ένα κόσμο όπου η εσωτερική κάθαρση θα έπρεπε να ήταν υπόθεση όλων μας, θα μπορούσε ίσως και να τιμηθεί μια ημέρα του χρόνου, ως επίσημη προσκεκλημένη.
Την πρώτη εκείνη συγνώμη μας την επέβαλαν να την ομολογήσουμε από τα πρώιμα χρόνια της ζωή μας, και χωρίς ποτέ να συνειδητοποιήσουμε το πώς και το γιατί, την ψιθυρίσαμε υποκλινόμενοι στις μικρές αταξίες της θέλησης μας.
Η δεύτερη κατέφθασε με έναν αέρα διδαχής, με ξεχωριστή σαφήνεια και υποβολή ανάμεσα στα μαθησιακά θρανία, τα αναγνωστικά και τις τιμωρίες της ξύλινης βέργας στα χέρια.
Ακατανόητη μέχρι τότε ακόμη.
Ξένη και θλιβερή, απρόσκλητη στην τυφλή μας σκέψη γκρέμιζε την ορμή και τις επιθυμίες μας να πράξουμε, να ζήσουμε, και να ρουφήξουμε στάλα – στάλα λαχτάρες και αυθορμητισμούς, δίχως φραγμούς και όρια.
Κάπου εκεί αρχίσαμε ν καταλαβαίνουμε την σοβαρότητα της. Την έννοια της δράσης και της αντίδρασης, του αιτιατού και του αποτελέσματος.
Αργότερα πολύ ήρθε η σειρά της τρίτης συγνώμης να ματώνει να χαδεύει και να χτυπά τους πρώτους έρωτες, τις διάφανες αγάπες, εκείνα τα πλατιά, μεγάλα, υπέροχα, και ξεχασμένα για πάντα ΛΑΘΗ.
Και άρχισε να παίρνει ζωή, μορφή και σχήμα, σαν έμβρυο που αναμένει την ολοκλήρωση του στα σπλάχνα μας, για να αποκαλυφθεί και να αναδείξει την μεγαλοπρέπεια του.
Γιατί έτσι είναι η συγνώμη…..
Μοναδική, ανθρώπινη, περήφανη και μεγαλειώδης.
Αρχόντισσα των συναισθημάτων, δημαγωγός των εγωισμών, της έπαρσης, των αντιπαραθέσεων, των όχι.
Ασύγκριτα ταχύτερη από όλους τους φραγμούς, αναδιπλώνεται με μια δύναμη συγκλονιστική, διατρέχει και διαπερνά πρώτη το φράγμα της σιωπής.
Αυτής της σιωπής που όλοι φυλακίσαμε μέσα μας ενώ τα μάτια μας την πρόδιδαν με ανύποπτα λόγια.
Από τότε ακολουθήσανε πολλές, και άλλες, και άλλες….. συγνώμες πολλές.
Στην καθημερινότητα, στις πράξεις, στις εικόνες, στις σχέσεις με όλους γύρω μας.
Σε πλήρη απαρτία και με μοναδική αρμονία, ανάγεται στον ψυχικό μας κόσμο ως αγίασμα ιερό.
Ηγείται, των πάντων, κάνοντας τους εαυτούς μας, ταπεινότερους, δυνατότερους, εξαγνισμένους, μα τόσο φωτεινούς από αγάπη.
Νιώστε την, κατακτήστε την, και αφήστε να φωλιάσει περίτρανα μέσα σας.
Χαρίστε την πρώτα δικαιωματικά στους εαυτούς σας, αναγνωρίζοντας λάθη, αδυναμίες, διαφορετικότητες.
Πείτε την σε εκείνους που την περιμένουν, σε αυτούς που την δικαιούνται, σε όλους όσους εκούσια ή ακούσια πικράνατε.
Μια τόση δα λεξούλα, διαλέγει τα χείλη, την καρδιά και το μυαλό να μεταμορφωθεί σε πεταλούδα της αγάπης.
Και πιστέψτε με αυτό το πέταγμα είναι πάντοτε ΜΟΝΑΔΙΚΟ.
Ελένη Χατζηπέτρου 
