Μόνη με ένα ποτήρι κρασί ,
προέκταση του χεριού / για συντροφιά
σκέψεις χαμένες,
μες το χάος, στο σκοτάδι της νύχτας
Το φεγγάρι δε φάνηκε
το λιγοστό φως των αστεριών
καθρεπτίζει το πρόσωπο της
και παίζει κρυφτό, με τα κλαδιά του δένδρου
αλλόκοτες σκιές / σχήματα περίεργα
εικόνα της νύχτας
η ησυχία της σιωπής, / η ησυχία του μυαλού
άδειο θέλει το μυαλό, / μακριά από σκέψεις
κουράστηκε να θυμάται / κουράστηκε να απαντά
την κούρασαν οι άνθρωποι / την κούρασε ο άνθρωπος
δεν θέλει να σκέπτεται / δε θέλει να θυμάται
δεν θέλει να απαντά / να ηρεμήσει θέλει
να ξεφύγει / μα πως;
ανούσια μηνύματα που επίμονα ακολουθούν / την κατακλύζουν
κλείνει τα μάτια / προσπαθεί πέρα να κάνει την οργή
τη ψυχή της να ορθώσει
μόνη να μείνει / μια στιγμή να χαλαρώσει
ψηλά κοιτά τον ουρανό / χαμογελά
με εκείνο το κρυφό
μαγευτικό σα την νύχτα / χαμόγελο της
από τη μια τη συναρπάζει ο ουρανός
από την άλλη φόβο της προκαλεί
όπως το πέταγμα /
έτσι δεν έμαθε ποτέ της
να ανοίγει τα δικά της κρυφά φτερά
τα ματιά της κλείνει / τη θάλασσα ψάχνει
τον εαυτό της / σαν γοργόνα
που έχει χάσει
το προσανατολισμό της / τη μιλιά της
το πουλί στο κλουβί / φίλος πιστός
πόσα και πόσα βράδια / στις τόσες μοναχικές στιγμές της
μαζί δε τις περάσανε / μαζί δε τις διαβήκανε
σαν άνθρωπο του φέρεται / σαν άνθρωπο
του μιλά
τα πιο κρυφά της όνειρα / τα πιο κρυφά της πάθη
σ’ αυτό τα εξομολογεί
γιατί αυτό ξέρει να ακούει
μπορεί να συμφωνεί ή να διαφωνεί μαζί της
και ποτέ / δε μαρτυρά
τις σκέψεις / τις στιγμές
αυτές που έχει ζήσει
την ώρα βλέπει /η ώρα έφτασε
το σκέφτεται πρέπει να φύγει
μια τελευταία γουλιά να πιει
ένα τσιγάρο / μια κλεφτή ματιά ,
εδώ και κει / θεία ζάλη
ζάλη για να ξεχάσει / ζάλη για να επιστρέψει
να χαρεί /να ζήσει
Γιώργος Χατζηδιάκου 
