Σαν έρθει το πρωί
Συνήθεια έχει γίνει
το ίδιο πάντα σκηνικό
η εικόνα ίδια μοιάζει
Μια άγνωστη
σε ‘ένα παράθυρο, στ’ αντικριστά
Γλυκό Χαμόγελο σκορπάει.
μια καλημέρα
ψίθυρος ακολουθεί
Που χάνεται
μες τη βουή του δρόμου
ώσπου η οπτασία
εξανεμίζεται ,
την πλάτη της γυρίζει
Μέσα στις έγνοιες του κι αυτός
σκυφτός ανάσα να μη παίρνει
Ως το απόγευμα κρατά το ίδιο σκηνικό
Μα αλλάζει,
Όταν Εκείνη η άγνωστη
φιγούρα ποια γνωστή
ετοιμάζετε να φύγει
με μια υπόκλιση μικρή
και ένα χαμόγελο
γλυκό, στα χείλη
το χέρι της
κουνάει απαλά,
που
με αύριο , το ορμηνεύει
μέσα από τα χείλι
ένα «γεια» ακολουθεί
που ποτέ του δεν ακούει
αυτός, ίσως προλάβει ,
πριν χαθεί
ένα ευχαριστώ να πει
να της χαμογελάσει
τώρα
στο σκηνικό αυτό
μόνος του έχει μείνει
σκύβοντας, χαμογελά
πρέπει να συνεχίσει
Γιώργος Χατζηδιάκου 
