Ενοχλήθηκαν κάποιοι γιατί μια μικρή ομάδα οπαδών του ΟΧΙ, -μερικοί «κουνούποι» όπως τους αποκάλεσαν- πανηγύρισαν στην πλατεία Δημαρχείου την Κυριακή το βράδυ. Αλήθεια θα προτιμούσαν αντί για τους «κουνούπους», να είχε μαζευτεί το 63% των Ροδιτών που ψήφισαν το ΟΧΙ; Την ίδια υπεροπτική και περιφρονητική στάση θα έδειχναν, τις ίδιες δηλώσεις θα έκαναν;
Χρειάζεται φαντασία για να καταλάβει κανείς πως το αν το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος ήταν με ακριβώς αντίθετα ποσοστά, στην ίδια αυτή πλατεία θα καίγονταν το πελεκούδι; Υποψιάζομαι πως και «καναπεδάκια» θα σερβίρονταν και σαμπάνιες θα έρρεαν εν αφθονία και τα βεγγαλικά θα έκαναν τη νύχτα-μέρα και οι γύροι του θριάμβου δεν θ’ άφηναν άνθρωπο να κοιμηθεί. Τα κτίρια στην πλατεία θα ήταν φωταγωγημένα ως άρμοζε στην περίσταση και τα μπαλκόνια και οι σκάλες τους, θα είχαν γίνει εξέδρες έκφρασης της συγκίνησης των νικητών. Τους δε «κουνούπους», δεν θα τους γύριζαν απλώς την πλάτη, θα τους ψέκαζαν με «φλίτ». Η υποκρισία πρέπει να έχει και τα όριά της.
Είναι δικαίωμα κάθε πολίτη, να παίρνει θέση στα καίρια ζητήματα που αφορούν τον τόπο. Για τους κάθε λογής αιρετούς, το θεωρώ και υποχρέωση. Αυτό το δικαίωμα-υποχρέωση, αφορά στο δημόσιο πρόσωπο και ασκεί την επιρροή που σχετίζεται με τη δυναμική της προσωπικότητας του στην κοινωνία. Δεν μπορεί και δεν πρέπει να έχει σχέση με τη θεσμική του ιδιότητα, εκτός κι αν έχει τη σχετική εξουσιοδότηση γι’ αυτό, απ’ όλους όσους εκπροσωπεί.
Για να το κάνω πιο λιανό. Δεν έκρυψα τη θέση μου υπέρ του ΟΧΙ στο δημοψήφισμα, τη διατυμπάνισα κιόλας. Το έκανα όμως ως πολίτης. Δεν βγήκα να πω ότι η παράταξη μου, η ΡΟΠΟΑΝ είναι υπέρ του ΟΧΙ. Γιατί γνωρίζω πως τη ΡΟΠΟΑΝ την επέλεξαν και την στήριξαν άνθρωποι που την Κυριακή επέλεξαν το ΟΧΙ, αλλά και άνθρωποι που επέλεξαν το ΝΑΙ, για να τους εκπροσωπήσει στο Δήμο Ρόδου κι όχι βεβαίως στις διαπραγματεύσεις με τους δανειστές της χώρας. Για τον σκοπό αυτό επέλεξαν κυβέρνηση στις εθνικές εκλογές και όχι στις δημοτικές. Με σεβασμό λοιπόν απέναντι και στους μεν και στους δε, δεν πήρα θέση ως παράταξη. Άσκησα το ατομικό δικαίωμα-υποχρέωση μου. Σε κάποιους θα άρεσε και σε άλλους όχι, η θέση που πήρα. Κάποιοι θα συνεχίζουν να με στηρίζουν και κάποιοι όχι. Η στήριξη αυτών που σε επέλεξαν δεν είναι στατική και δεδομένη, αλλά δυναμικά μεταβαλλόμενη. Και οφείλεις να αναλαμβάνεις το κόστος της.
Το ίδιο πιστεύω όφειλαν να κάνουν κι οι υπόλοιποι αιρετοί και δη οι αυτοδιοικητικοί. Εκτός κι αν είχαν ως δεδομένο ότι όλος ο κόσμος που με τη ψήφο του σε μια δεδομένη χρονική στιγμή, τους ανέδειξε στη θέση που κατέχουν, τους έδωσε λευκή επιταγή εις το διηνεκές και επί παντός επιστητού.
Κάποιοι στάθηκαν απέναντι στην κοινωνία, διατυμπανίζοντας την προσωπική τους άποψη που βεβαίως είναι σεβαστή, παρουσιάζοντάς την όμως ως συλλογική άποψη αυτής της κοινωνίας που συνολικά οφείλουν να εκπροσωπούν. Κι αυτό ισχύει και για Δημάρχους και για Περιφερειάρχες και για Διοικήσεις φορέων και σωματείων. Αυτό είναι το λάθος τους. Η κοινωνία την οποία δήθεν εξέφραζαν, τους διέψευσε με οδυνηρό τρόπο.
Ας περιορισθεί ο καθένας μας, όχι επαναλαμβάνω ως δημόσιο πρόσωπο αλλά ως θεσμικός ρόλος, εφ’ ώ ετάχθη! Γιατί δεν νομίζω ότι είναι και πολύ πειστικό την ώρα που δεν μπορείς να μαζέψεις τα σκουπίδια σου ή ν’ αλλάξεις μια λάμπα, να θέλεις να κάνεις και υποδείξεις στην όποια κυβέρνηση για το πώς θα κάνει διαπραγμάτευση με τους δανειστές. Βάλε στο τραπέζι αυτά που σε αφορούν και εμπίπτουν στο χώρο ευθύνης σου και υπερασπίσου τα με συνέπεια. Τη διατήρηση των μειωμένων συντελεστών ΦΠΑ, την απόκρουση του 23% στον τουρισμό. Γιατί εγώ για παράδειγμα είπα ΟΧΙ στη συμφωνία που τελεσιγραφικά μας πρότειναν οι δανειστές της χώρας, αλλά θα συνεχίσω να λέω το ίδιο ΟΧΙ σε κάθε συμφωνία που δεν θα διασφαλίζει τα παραπάνω, είτε τα προτείνουν οι δανειστές, είτε η κυβέρνηση. Χωρίς παλινωδίες!
Αυτά τα λάθη έγιναν και καλό θα είναι να βγάλουν κάποιοι τα συμπεράσματά τους, τουλάχιστον για να μην τα επαναλάβουν. Ωστόσο πατώντας πάνω σ’ αυτά, δεν νομίζω ότι νομιμοποιείται κανείς να απαιτήσει την παραίτηση του όποιου αιρετού. Ο μόνος που μπορεί να το απαιτήσει είναι το σώμα που τον εξέλεξε. Εκτός κι αν το επιλέξει ο ίδιος, συναισθανόμενος τις ευθύνες που εκτιμά ότι έχει. Οτιδήποτε άλλο, είναι κόντρα σε ότι έχουμε μάθει να αποκαλούμε δημοκρατία.
Όλοι καταλαβαίνουμε ότι η καταιγίδα που χτυπά αλύπητα τη χώρα μας δεν πέρασε ακόμα. Επίσης όλοι φαντάζομαι πως έχουμε πλήρη επίγνωση ότι έχουμε πολύ δρόμο να διανύσουμε μέχρι να χτίσουμε μια Ελλάδα με άλλη ποιότητα, μια χώρα με Ευρωπαϊκά χαρακτηριστικά κι όχι Προτεκτοράτο. Γι’ αυτό ας επικεντρωθούμε στη θέση του Πρωθυπουργού που εκφράζει πιστεύω την ουσία των πραγμάτων: «Το δημοψήφισμα αποτελεί μια μεγάλη νίκη από μόνο του. Όλες και όλοι μαζί, γράψαμε μια λαμπρή σελίδα στη σύγχρονη ευρωπαϊκή ιστορία» Τονίζω το όλες και όλοι μαζί, γιατί δεν υπάρχουν πουθενά δημοκρατικά δημοψηφίσματα με 100% πλειοψηφία. Τη δημοκρατική νομιμοποίηση την αντλούν από την συμμετοχή του λαού αφ’ ενός και την ύπαρξη και έκφραση της μειοψηφίας αφ’ ετέρου.
Ας κάνουμε όλες και όλοι μαζί τα παραπέρα βήματα, διατηρώντας τις διαφωνίες μας, ακόμα και τις εντάσεις που ενίοτε αυτές προκαλούν στις μεταξύ μας σχέσεις – Έλληνες είμαστε βρε αδερφέ, δεν είμαστε Σκανδιναβοί-, αρκεί οι διαφωνίες αυτές να εδράζονται στις διαφορετικές μας απόψεις, στις διαφορετικές ταξικές και ιδεολογικές μας προσεγγίσεις κι όχι στις σκοπιμότητες που υπηρετούν το χτίσιμο προσωπικών διαδρομών και επιδιώξεων.
Υ.Γ. Με αφορμή αυτούς που βλέπω τώρα, αργά τη νύχτα στα γνωστά κανάλια, να επιχαίρουν για τη μη επίτευξη ακόμα συμφωνίας. Για ποιο πράγμα επιχαίρουν; Ας το χωνέψουμε επιτέλους. Είτε σε ασφαλές λιμάνι φτάσει το καράβι, είτε φούντο πάει, στο ίδιο θα είμαστε Όλες και Όλοι!
