Ένα ποίημα του Γιώργου Χατζηδιάκου, εμπνευσμένο από τη φωτογραφία της Ανέζας Παλαίου.
Μια μεταμόρφωση αρκεί
να σου χαρίσει
ότι ονειρευόμαστε
Μοναχικά πως δραπετεύουμε
χαράζοντας ταξίδια μακρινά
όπως αυτό που βλέπω πως ξεκίνησες
ούριο να είναι το ταξίδι σου,
αγέρας, γλυκά να σε τυλίξει
ποτέ ,
σε γνώριμα λιμάνια μη πλευρίζεις
μόνο εκεί όπου
μυστήρια κρυφά
μπορείς να δεις
να εξερευνήσεις
στο πέρασμα εμπόδια
άπειρα θα βρεις
και συμπληγάδες πέτρες
μη σταματάς
μη φοβηθείς
ο φόβος είναι των δειλών
των άβουλων,
των κουρνιασμένων
έχεις τον ήλιο
συντροφιά
τα άστρα ,το φεγγάρι ,τα πουλιά
και τις ψυχές( γοργόνες ) της θάλασσας
που απλόχερα βοήθεια
σαν τη χρειαστείς
θα σου τη δώσουν
ταξίδεψε
σε μακρινούς ορίζοντες
εκεί που μόνο
εσύ μπορείς να πας
εκεί που
θα το ήθελαν πολλοί
μαζί σου να είναι
μα προτιμότερος
ο δρόμος
μοναχικός
να είναι
δικά σου τα περάσματα και οι ιστορίες
αυτές που θα ήθελα
κάποτε να μας διηγηθείς
όταν το δρόμο της επιστροφής
θελήσεις για να πάρεις
Γιώργος Χατζηδιάκου
