Τη πρώτη φορά που σε συνάντησα
το βλέμμα είχες χαμηλό
αόρατος σου ήμουν
τη δεύτερη
στο ίδιο πάντα σκηνικό
εγώ κλεφτά
σε κοίταζα από μακριά
εσύ, ανέμελη σκυφτή
χαμένη στα όνειρα σου
στη τρίτη μας συνάντηση
το βλέμμα σήκωσες αργά
σε κοίταξα
με κοίταξες
τα δευτερόλεπτα που πέρασαν
αιώνες μου φανήκαν
ομολογώ
πως ντράπηκα
και έφυγα σκυφτός
παλεύοντας με το εγώ
αν είχα το δικαίωμα
το βλέμμα σου,
δικό μου να κρατήσω
την τέταρτη
δεν ξέρω αν το πρόσεξες
ένα χαμόγελο σου έκλεψα
μικρό μπουμπούκι ανθισμένο
τότε ανάλαφρος ένιωσα
και πέταξα μακριά
χάθηκα
στα όνειρα που έπλασα
με σένα
χωρίς εσένα
όταν τυχαία ,το χάδι σου
ένιωσα το απαλό
ο κόσμος πίστεψα
δικός μου όλος, ήταν
τα μάτια έκλεισα
με μιας
μέσα μου να σε κρατήσω
μα το πρωί
που ξύπνησα
αλλιώς τα βρήκα όλα
σκυμμένη εσύ
απόμακρη
και εγώ
το βλέμμα σου
ακόμα, αναζητώ
να συναντήσω
Γιώργος Χατζηδιάκου
