Της Ανδριάνας Κυπραίου
Ξημέρωσε Κυριακή στην παγωμένη Ρόδο… Συννεφιασμένο αλλά ήρεμο πρωινό μετά από μια αναμφισβήτητα κουραστική εβδομάδα . Μια εβδομάδα γεμάτη στρες , άγχος και πίεση… Κοιτάζει από το παράθυρο , οι δρόμοι έχουν συγκρατήσει το νερό της βροχής.. Το τοπίο είναι χειμωνικό και ο ουρανός καλυμμένος από σύννεφα, όπως και οι σκέψεις της.
Μοναδική Κυριακάτικη επιθυμία , μια βόλτα με φίλους στη θάλασσα, ώστε ο νους να αδειάσει από κάθε τι και ο ήχος του κύματος να απαλύνει τη ψυχή. Στάση σε ένα μαγαζί με ζωντανή μουσική , με τραγούδια του χθες που άθελα της παρασύρουν τη σκέψη της μακρυά από τη συντροφιά της παρέας. Πόσα πολλά κουβαλάει μέσα του κανείς; Πως μπορεί η καθημερινότητα να πιέζει τόσο τους ανθρώπους; Συναισθήματα, σκέψεις ,προβλήματα, χαρές , λύπες… Όλα τόσο έντονα και ένα κυριακάτικο κρασί αρκεί για να εξωτερικευτούν…
Το ποτήρι με το κρασί δεν έμενε στο τραπέζι, συνεχώς στο χέρι. Άδειαζε , γέμιζε όσο εκείνη αναπολούσε κοιτάζοντας τη θάλασσα. Με την άκρη του ματιού της έβλεπε μια σκιά να πλησιάζει προς το μέρος της και τότε η φωνή της την επαναφέρει στην παρέα. Πάγωσε το βλέμμα, ακινητοποιήθηκε το σώμα, έτρεμε το μέσα της. Μια απρόσμενη συνάντηση, ξαφνική, αναγκαία ίσως, κάνει τη στιγμή απόλυτα αμήχανη… Και όμως πρέπει να επικρατήσει η λογική και όχι να προσωποποιηθούν τα αμέτρητα συναισθήματα.
Πόσο καιρό κρατούσε σκέψεις μέσα της που ήθελε να μοιραστεί με αυτή την απρόσμενη επισκέπτη στο τραπέζι της; Τι να της πρώτο πει; Τι να πρωτοθυμηθεί ; Η ψυχή θέλει να μιλήσει και το στόμα εμποδίζει τη φωνή. Το πιο σημαντικό γεγονός της ζωής της, την ταύτισε μαζί της στην πλέον λάθος χρονική στιγμή το περασμένο καλοκαίρι. Γνωρίζονταν χωρίς ποτέ να έχουν ανταλλάξει μια κουβέντα από κοντά. Όμως να που οι ανθρώπινες σχέσεις ακολουθούν τις επιταγές της νέας εποχής και τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης είχαν μεσολαβήσει στο να γνωριστούν δυο ψυχές που μοιράζονταν ένα κοινό μυστικό.
Ένα κυριακάτικο κρασί άνοιξε τον ασκό του Αιόλου ήταν η πρώτη της σκέψη. Και όμως όταν γερή βάση της γνωριμίας αυτής είναι μια δυνατή και αληθινή αγάπη, πως μπορεί να τη φοβίζει αυτή η συνάντηση; Μέγα όπλο κάθε ανθρώπινης επαφής η ειλικρινής αγάπη που τίποτα δεν είναι ικανή να κλονίσει…. Επακόλουθο ευχάριστο και αναπάντεχο θα το χαρακτήριζε, μια δίωρη συζήτηση με θέα τη φουρτουνιασμένη θάλασσα και τον γκρίζο ουρανό.
Όχι δεν υπήρχε τρικυμία σε αυτήν την κατάθεση ψυχής, σε μια εξομολόγηση αγάπης εκ βαθέων. Μόνο τα νερά ήταν ταραγμένα. Ο νους και των δυο γαλήνεψε από αμφιβολίες, από μνησικακίες, από μικρότητες… Ήταν μια ανοιχτή εκκρεμότητα. Καθαρό βλέμμα, να κοιτάει τη διπλανή της στα μάτια…
Ποιος ξέρει ; Ίσως από μια άτυχη στιγμή σε μια δύσκολη περίοδο της ζωής της, να αναδύθηκε μια γνωριμία που να αξίζει μια θέση στη ζωή της. Ναι, μια γνωριμία με έναν άνθρωπο ανώτερο, δίχως μικρή ψυχή που όσο γνώριζε μετάνιωνε για την ανούσια αντιζηλία του παρελθόντος… Οι άνθρωποι περνούν από χίλια κύματα, βιώνουν καταστάσεις, εκτιμούν πρόσωπα και όσοι πραγματικά έρχονται για να μείνουν, έχουν γερά θεμέλια για να κρατηθούν κοντά της. Αρκεί να κοιτάξουν την αλήθεια στα μάτια… και να την αντέξουν… Με αυτή τη σκέψη ήπιε την τελευταία γουλιά του κυριακάτικου κρασιού της…
