Σήμερα με ξύπνησε ένας βαθύς ήχος βροντής λίγο πιο έξω από τη Ρόδο που όπως φαίνεται συνόδευε την καταιγίδα που πλησίαζε απειλητικά το νησί. Και όμως σηκώθηκα με χαμόγελο και χάζεψα για λίγη ώρα τη θέα έξω από το παράθυρο, αγκαλιά με τον τετράποδο καλό μου φίλο.
Επιτέλους ξημέρωσε Κυριακή, ημέρα ξεκούρασης που είχα σκοπό να περάσω μόνο με στιγμές χαλάρωσης και συντροφιά με αγαπημένα πρόσωπα. Πρώτη σκέψη μια Κυριακάτικη εξόρμηση σε χειμερινές σήμερα διαδρομές. Δίχως συγκεκριμένο προορισμό. Γιατί όχι;
Ζεστός μέτριος καφές σε ένα μεγάλο θερμός, αγαπημένη μελαγχολική μουσική στο ραδιόφωνο να ταιριάζει με τα γκρίζα χρώματα του ουρανού και πάτησα το γκάζι. Τι περίεργη και εντυπωσιακή που είναι σήμερα η διαδρομή; Άλλοτε γκρίζος ουρανός, άλλοτε καταγάλανος με αραιά λευκά σύννεφα. Πότε ο ήλιος να προσπαθεί να ξεπροβάλλει τις αχτίδες του μέσα από τις πυκνές νεφώσεις και πότε να βρέχει καταρρακτωδώς.
Το χειμωνιάτικο σκηνικό με έκανε να επιλέξω βουνό και κάπως έτσι το πέρασμα της διαδρομής με έφερε στο χωριό. Με τι να συγκριθεί το ζεστό καλωσόρισμα της λατρεμένης γιαγιάς; Η μυρωδιά από τον αναμμένο ξυλόφουρνο που ετοιμάζεται για ζυμωτά ψωμιά; Κάποιοι “βιαστικοί” άναψαν…Διαβάστε περισσότερα εδώ
