Δεν τον νοιάζει που
η βροχή
του μουσκεύει το κορμί ως το κόκαλο
το πρόσωπο σηκώνει
να την νοιώσει θέλει
δυνατά να τον χτυπήσει
μήπως και ξυπνήσει
μια αστραπή , κοντά του σκάει
δεν τη φοβάται
το ίδιο έργο το έχει ξαναδεί
μόνο της βροντής
ο δυνατός ήχος
τον ενοχλεί
από ψηλά
την αγωνία την ψαράδων
βλέπει
τα δίχτυα που γρήγορα, μαζεύουν
το βιός της ημέρας να γλυτώσουν
ορκίζεται πως μέσα απ΄ τη βροχή
το ολόγραμμα της βλέπει
τον ήχο της ψυχή ακούει
σε κάθε σταγόνα
μέσα του την νοιώθει
τον παρασέρνει
μαζί να τραγουδήσουν
να χορέψουν
η ευτυχία ξέρει πως
ίσα με μια στάλα βροχής, κρατά
το ολόγραμμα της χάνεται
ο χορός σταματά
όταν ένα κάθετο ουράνιο τόξο
εμφανίζεται
κώδικας, ενός μηνύματος
σύμβολο αλλαγής
Γιώργος Χατζηδιάκου
