Δύο φίλοι του Κόκκινου, δύο διαφορετικές γενιές. Ο Γιάννης Αλεξάκης, βασανισμένος αγωνιστής την περίοδο της δικτατορίας και ο Παναγιώτης Μαυρομάτης, από την Αντιφασιστική Πρωτοβουλία Ρόδου, κουβεντιάζουν με την Πόλυ Χατζημάρκου στην εκπομπή “Μίλα μου Κόκκινα”, στο Κόκκινο Ρόδου 96.9. Αφορμή, η επέτειος των 70 χρόνων από τη μεγάλη αντιφασιστική νίκη των λαών.
Το σύνθημα «ποτέ πια πόλεμος – ποτέ πια φασισμός», που σφράγισε την αντιφασιστική νίκη των λαών και τη συντριβή του χιτλεροφασισμού, παραμένει εξαιρετικά επίκαιρο και σήμερα. Είναι καθήκον μας να στεκόμαστε μπροστά στο σημερινό αντιφασιστικό αγώνα.
Ο Παναγιώτης Μαυρομάτης τονίζει ότι «ενώ η Ευρώπη γιορτάζει τη νίκη ενάντια στο φασισμό, η χώρα μας γιορτάζει την είσοδο στον πόλεμο και όχι τη λήξη του…Αυτό έχει να κάνει και με το γεγονός ότι οι συνεργάτες των Γερμανών ήταν αυτοί που επικράτησαν, στη συνέχεια, στον Εμφύλιο και δημιούργησαν αυτή την κουτσουρεμένη δημοκρατία που οδήγησε στο καθεστώς της 21ης Απριλίου… Και βέβαια, ενώ η Ευρώπη γιορτάζει τη νίκη, η ίδια φροντίζει να θρέφει τον φασισμό με το δικό της τρόπο: οι θεωρίες των δύο άκρων, η λογική ‘ολοκληρωτισμός απέναντι σε ολοκληρωτισμό’ (παράδειγμα το σχόλιο τύπου ‘όλοι ίδιοι είναι’ του Τατσόπουλου όταν ο Τσίπρας κατέθεσε στεφάνι στο Μνημείο του Άγνωστου Στρατιώτη στο Κρεμλίνο για τα 27 εκατομμύρια νεκρούς που πολέμησαν εναντίον του ναζισμού)».
Ο Γιάννης Αλεξάκης συμπληρώνει: «Σ’ αυτή τη συστηματικοποιημένη, μεθοδευμένη τάση που υπάρχει σήμερα, βοηθιούνται φασιστικά κόμματα, όπως αυτό της Ουκρανίας, για καθαρούς στρατηγικούς λόγους (σε σχέση με την επιρροή Ρωσίας). Σήμερα έστησαν τη γιορτή της Ευρώπης, την ίδια ημερομηνία της νίκης κατά του φασισμού, ακριβώς για να μειωθεί η σημασία και η αξία αυτής της νίκης… Ο φασισμός γεννήθηκε ως τέκνο του καπιταλισμού που ‘αντιμετώπιζε’ το πρόβλημα της ύφεσης του ’29-’32 (από το ίδιο το στρατοβιομηχανικό συγκρότημα της Γερμανίας και το πιστωτικό της σύστημα) . Οι δυσαρεστημένες μάζες ήταν πιο εύκολο να αλωθούν από τέτοιες ιδεολογίες που δεν απευθύνονται στο πολιτικό λογικό αλλά στη βία που ωραιοποιούν και θεοποιούν…Μέχρι σήμερα το σύστημα το χρησιμοποιεί όταν βρίσκει δυσκολίες» .
«Η νίκη ήταν τεράστια» λέει ο Π. Μαυρομάτης. «Φανταστείτε πώς θα ήταν τα πράγματα αν αυτό το τέρας είχε επικρατήσει. Όμως θέλει έναν συνεχή αγώνα για να το συντρίψεις. Επανεμφανίζεται ως Λερναία Ύδρα με πολλά κεφάλια, ειδικά σε συγκεκριμένες καταστάσεις. Θα δώσω ένα παράδειγμα. Οι επιθέσεις σε μετανάστες εξακολουθούν να γίνονται παρόλη την υποτιθέμενη δίωξη της Χρυσής Αυγής. Δεν είναι τυχαίο γιατί εκτός από βασανιστές είναι θρασύδειλοι. Ο καταπιεσμένος χρυσαυγίτης ψάχνει τον ακόμα πιο αδύναμο και καταπιεσμένο για να ξεσπάσει την οργή του αντί να παλέψει για το δίκιο του, κάτι που είναι ακόμα πιο δύσκολο και πολύ πιο δημιουργικό. Το νεοελληνικό κράτος δεν προχώρησε ποτέ στο να σπάσει το απόστημα μέσα στη ρίζα, στον ίδιο του τον κορμό…κι αν δεν πεθαίνει, ο φασισμός πολεμιέται και νικιέται».
«Το παρακράτος ήταν φασιστικό» σχολιάζει ο Γ. Αλεξάκης, «επανδρωνόταν αρχικά από πρώην συνεργάτες των κατακτητών, τους απόγονούς τους στη συνέχεια και βλέπουμε τις διασυνδέσεις που υπάρχουν ακόμα μεταξύ του ακροδεξιού κομματιού της ΝΔ με τη ΧΑ. Ο φασισμός υπάρχει παντού…Και εγώ ήμουν απρόσκλητος μετανάστης στη Σουηδία, τότε που ακόμα ήταν άδηλος ο φασισμός στη χώρα, και με αποκαλούσαν πολλοί ‘μαυροκέφαλο’ για τα μαύρα μαλλιά μου. Και τώρα έχουν σχηματοποιηθεί σε ένα πολύ ισχυρό κόμμα, πιο ισχυρό από τη ΧΑ, με τις ίδιες μεθόδους, και που ευθύνεται για αντίστοιχες πράξεις. Βέβαια τα υπόλοιπα πολιτικά κόμματα της Σουηδίας το παραγκώνισαν γιατί είχε φτάσει να γίνει ρυθμιστής του πολιτεύματος…».
πηγή: stokokkino.gr
