ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗ ΚΙΝΗΣΗ ΟΙΚΟΝΟΜΟΛΟΓΩΝ
Στην πρόσφατη ημερίδα που διοργάνωσε το Οικονομικό Επιμελητήριο με θέμα: «Διαχείριση της κρίσης και προοπτικές ανάπτυξης», υπήρξαν διάφορες εισηγήσεις, οι οποίες κινήθηκαν στα πλαίσια της διαχείρισης. Η ημερίδα αυτή έρχεται σε συνέχεια μιας συνολικής προσπάθειας του συστήματος , προκειμένου να μην συνειδητοποιηθούν οι πραγματικές αιτίες και οι παράγοντες της κρίσης. Γιατί αν συνειδητοποιηθούν τότε ο λαός θα αντιδράσει διαφορετικά.
Οι αστικές θεωρίες για τα αίτια της κρίσης αποτελούν μέρος της προσπάθειας να συνεχίσει να ελέγχεται η κατάσταση από την εξουσία του κεφαλαίου. Έτσι άλλες από αυτές τις θεωρίες μας λένε ότι αιτία της κρίσης είναι το χρέος, άλλες θεωρούν υπεύθυνο τον νεοφιλελευθερισμό ή ότι φταίει που οι αγορές αφέθηκαν ανεξέλεγκτες χωρίς καμία ρύθμιση. Άλλη μια σύγχρονη θεωρία είναι αυτή του καζινοκαπιταλισμού, δηλαδή η θεωρία που ενοχοποιεί το χρηματοπιστωτικό σύστημα. Άλλοι ισχυρίζονται ότι η υπερταχεία ανάπτυξη της Ελλάδας την περίοδο 2000-2008 ήταν αποτέλεσμα υπερκατανάλωσης και υπερχρέωσης του κράτους, των νοικοκυριών και των επιχειρήσεων, που στη συνέχεια έφερε την κρίση. Επίσης υπάρχει η θεωρία της υποκατανάλωσης , ότι δηλαδή υπάρχει ανισορροπία ανάμεσα στην προσφορά και τη ζήτηση.
Όλες αυτές οι θεωρίες προσπαθούν να αποκρύψουν την αλήθεια, ότι οι καπιταλιστικές κρίσεις είναι κρίσεις υπερπαραγωγής ή υπερσυσώρευσης κεφαλαίου. Προσπαθούν να αποκρύψουν ότι το αναπόφευκτο των κρίσεων βρίσκεται στο DNA του καπιταλισμού.
Ότι το αναπόφευκτο των κρίσεων βρίσκεται στον αντιφατικό χαρακτήρα της καπιταλιστικής παραγωγής, στην αναρχία και ανισομετρία της, στην τάση να εξασφαλίζεται αρχικά το πρόσθετο καπιταλιστικό κέρδος με την εισαγωγή νέων μηχανημάτων πιο παραγωγικών, κάτι που στη συνέχεια οδηγεί στην μείωση του μέσου ποσοστού κέρδους. Οι αστικές οικονομικές θεωρίες κρύβουν ότι σε τελική ανάλυση αιτία της καπιταλιστικής κρίσης είναι η αντίθεση ανάμεσα στον κοινωνικό χαρακτήρα της παραγωγής και την ατομική ιδιοποίηση των αποτελεσμάτων της, λόγω της ατομικής ιδιοκτησίας στα μέσα παραγωγής.
Ο καπιταλισμός είναι ένα σύστημα που εγγενώς παράγει κρίσεις. Το πρόβλημα της κρίσης στον καπιταλισμό είναι οργανικό δημιούργημα του συστήματος.
Η Ε.Ε. και οι Ελληνικές κυβερνήσεις, για το ξεπέρασμα της κρίσης έχουν επιλέξει το μείγμα της πολιτικής της βίαιης δημοσιονομικής προσαρμογής. Η επιλογή αυτή έγινε σε βάρος του άλλου μείγματος , το οποίο εφαρμόστηκε στις ΗΠΑ μετά την κρίση του 2008 και περιλάμβανε περισσότερα επεκτατικά μέτρα.
Και τα δύο μείγματα αποτελούν πολιτική διαχείρισης της κρίσης σε όφελος του μεγάλου κεφαλαίου και σε βάρος του λαού. Όποιο μείγμα κι αν αποφασιζόταν για το ξεπέρασμα της κρίσης , οι συνέπειες για την λαϊκή οικογένεια δεν θα ήταν διαφορετικές.
Το ξεπέρασμα της καπιταλιστικής κρίσης μπορεί να γίνει μόνο με υποτίμηση ή καταστροφή παραγωγικών δυνάμεων και αυτό που πρώτα υποτιμάται είναι η εργατική δύναμη.
Αυτός ήταν ο στρατηγικός στόχος του μνημονίου και των εφαρμοστικών νόμων, δηλαδή η υποτίμηση της εργατικής δύναμης και δεν υπήρχε περίπτωση να αλλάξει ακόμα κι αν το μείγμα διαχείρισης είχε άλλη περιεκτικότητα σε περιοριστικά ή επεκτατικά μέτρα, που συσκοτίζουν την ουσία της κρίσης.
Πουθενά μα πουθενά στον κόσμο κανένα μείγμα αστικής διαχείρισης της κρίσης είτε περιοριστικό είτε επεκτατικό δεν μπορεί και δεν θέλει να συμβιβάσει την καπιταλιστική ανάπτυξη με ικανοποίηση των σύγχρονων λαϊκών αναγκών.
Είναι χαρακτηριστικό άλλωστε ότι οι λεγόμενες διαθρωτικές αλλαγές, οι ανατροπές δηλ. που έχουν να κάνουν με την υποτίμηση της εργατικής δύναμης και το άνοιγμα των νέων πεδίων δράσης για το κεφάλαιο είναι κυρίαρχες και στα δύο μείγματα.
Παρόλα αυτά η ιστορία απέδειξε ότι οι βαθιές καπιταλιστικές κρίσεις δεν αντιμετωπίζονται με οικονομικά μέτρα αλλά οδηγούν σε πολεμικές συγκρούσεις και σε παγκόσμιους πολέμους όπως έγινε στον Α΄ και ΚΒ΄ παγκόσμιο πόλεμο.
Μετά από τις συνηθισμένες κυκλικές ή βαθιές καπιταλιστικές κρίσεις έρχεται η ανάκαμψη για το κεφάλαιο όχι όμως και για τους εργαζόμενους. Η επανεκκίνηση της καπιταλιστικής οικονομίας γίνεται για το κεφάλαιο πάνω στα απομεινάρια των εργασιακών δικαιωμάτων.
Οι αστοί οικονομολόγοι δεν θέλουν ο λαός να αντιληφθεί ότι η πηγή της κρίσης μπορεί να στερέψει μόνο με την κατάργηση της καπιταλιστικής ιδιοκτησίας, με την εξάλειψη της αναρχίας της καπιταλιστικής παραγωγής, με τον κεντρικό σχεδιασμό της αναλογικά διευρυμένης αναπαραγωγής, με στόχο την παραγωγή αξιών χρήσης για ολοένα μεγαλύτερη ικανοποίηση των σύγχρονων κοινωνικών αναγκών.
Ρόδος 25 Σεπτεμβρίου 2014
