Ένα ποίημα του συμπολίτη μας Γιώργου Χατζηδιάκου, εμπνευσμένο από τη φωτογραφία του φίλου του Βασίλη Καυμενάκη .
Η Νύχτα
τη μυστήρια σιωπή της
να αποδεχθείς σου επιβάλει
Ξεπροβάλλοντας
Μέσα από δέντρα
που γυμνά σε σκεπάζουν
καλύπτοντας
το αμυδρό φως του Ουρανού
τα φώτα του δρόμου
να βοηθήσουν προσπαθούν
μα οι ακτίνες τους αδύναμες
ανήμπορες γυμνές
δε μπορούν δίπλα σου
να σταθούν
τα σταθερά σου βήματα
δεν ακολουθούν
μόνη συντροφιά
η πιστή
σκιά
αυτή που πάντα
σε ακολουθεί
όταν μόνη
διασχίζεις
τους σχεδόν έρημους δρόμους
του κάστρου της πόλης
με τους Ιππότες έτοιμους
να αναστηθούν
Γιώργος Χατζηδιάκου
