Να σου συμβαίνουν όλα αυτά κι εσύ να χαμογελάς! Να έρχεται το ένα χτύπημα μετά το άλλο σαν τσεκουριά σε κείνο το νεανικό κορμί, κι αυτό να ξανασηκώνεται, ν΄ αντέχει, να διαψεύδει τους γιατρούς, να καταργεί τα χρονοδιαγράμματα τους, να κερδίζει τελικά η ζωή.
Σ΄ αυτό το κρυφτό που παίζει ο θάνατος μαζί της η Γκρατσιέλα Ιλίεβα, 23 ετών που από τα 14 της βρίσκεται στη Ρόδο, είναι το τραγικό πρόσωπο, η πρωταγωνίστρια σε ένα έργο που έχει παιχτεί και ξαναπαιχτεί, αλλά μας αφήνει πάντα άφωνους από τη δριμύτητα, τη σφοδρότητα που επιτίθεται ο καρκίνος στα νεαρά άτομα ,στα γερά κορμιά που τα ρίχνει κάτω, αλλά αυτά σηκώνονται, κάνουν όνειρα και πάλι απ΄ την αρχή.
Θέλει να μιλήσει για τις τρεις φορές αυτά τα 2,5 χρόνια που της έδωσαν 40 μέρες ζωή, για τους επτά καρκίνους που χτυπούν αυτή τη στιγμή το κορμί της, για την ελπίδα της που βρίσκεται στην Αμερική…
Ήρθε με τα “καινούργια” της μαλλιά που πάνω τους είχε πλέξει ένα στεφανάκι από λουλούδια. Φορούσε σορτσάκι, κι ας κούτσαινε λίγο, κι ήταν χαμογελαστή και ετοιμόλογη και φιλοσοφημένη πια!
Πώς είσαι, τι έχει το πόδι;
Έχω θέμα με το πόδι. Παλιά είχε πρηστεί, είχα πάθει θρόμβωση. Τώρα είμαι καλύτερα από το πόδι, αλλά έχω άλλα προβλήματα.
Αν μιλούσες με μία πρόταση για τη ζωή σου, τι θα έλεγες;
Είναι ένας αγώνας. Το να είμαι δυναμική για μένα δεν είναι επιλογή, είναι ανάγκη.
Πέρασες πολλά, πότε ξεκίνησαν τα προβλήματα;
Εδώ και δυόμιση με τρία χρόνια όταν ανακάλυψα τον καρκίνο. Ήμουνα μόνη μου, οι γονείς μου είχανε φύγει για τη Βουλγαρία γιατί δεν έβρισκαν δουλειά εδώ και τ΄ ανακάλυψα τελείως τυχαία γιατί δεν είχα συμπτώματα. Ήταν ένας όγκος πολύ μικρός, ενάμιση εκατοστό στους προσαγωγούς, στο πόδι ψηλά. Δεν είχα ιδέα τι ήταν γιατί δεν είχα θέματα υγείας δεν το είχα ψάξει, δεν υπήρχε ιστορικό στην οικογένεια. Είπα θα είναι κανένα σπυράκι. Μερικές μέρες πριν είχα πάει σε γυναικολόγο ήταν όλα καλά, κι έτσι ξαναπήγα να δουν τι ήταν αυτό που ανακάλυψα. Είπαν ότι ήταν κυστούλα, και μου έδωσε αντιβίωση για να υποχωρήσει, άλλωστε δεν είχα τρομάξει.
Πόσο καιρό έπαιρνες αντιβίωση;
Το ανακάλυψα τον Ιούνιο, μέχρι τον Οκτώβρη η κύστη είχε γίνει πέντε εκατοστά, έγινε σαν ένα βερίκοκο. Τότε μου είπε να αφαιρεθεί. Τώρα που μου συνέβησαν πια όλα αυτά ξέρω ότι αν είναι κάτι κακό δεν πρέπει να αφαιρείται. Ό,τι έγινε, έγινε, δεν μπορώ να γυρίσω το χρόνο πίσω. Ήμουν στη Ρόδο μόνη μου, έκανα το χειρουργείο, είχα τη βοήθεια της φίλης μου, της Κατερίνας Κιαμαλή και μιας πολύ καλής οικογένειας που με βοήθησε από τότε που ξεκίνησα το χειρουργείο. Σαν να ήταν γονείς μου φέρθηκαν.
Υπάρχουν και καλοί άνθρωποι.!
Πάρα πολλοί. Τριγύρω μου έρχονται συνεχώς καλοί άνθρωποι λες και τους έστειλε ο Θεός, πάντα έχω αυτή την αίσθηση. Η βιοψία έδειξε κακοήθεια, αλλά στο διάστημα μέχρι να μάθουμε τα αποτελέσματά της αφού εστάλη και στο εξωτερικό, είχε ξαναγίνει ο καρκίνος. Αυτή τη φορά έξη εκατοστά και έκανε μετάσταση και στους αδένες και στον πνεύμονα, δύο χιλιοστά.
Μέχρι τότε δεν μπορούσε να γίνει κάτι ώστε να μην εμφανιστεί γιατί μετά το χειρουργείο ούτε χημειοθεραπεία ούτε κάτι άλλο μπορούσε να γίνει. Πρέπει να ξέρουν τον τύπο του καρκίνου και πρέπει και να αναρρώσει ο οργανισμός για να ξεκινήσει η αντιμετώπιση. Από τότε ξεκίνησε η περιπέτειά μου, μετά το χειρουργείο. Μέχρι τότε δεν είχα μπει στην ψυχολογία να λυπηθώ τον εαυτό μου, μόνο σκεφτόμουν πώς θα το ανακοινώσω στους γονείς μου.
Δεν τους το είχες πει μέχρι τότε;
Τους το είπα μετά το χειρουργείο. Είχαν φύγει έξη μήνες πριν επειδή δεν είχαν δουλειά στη Ρόδο, έγραψαν στο σχολείο εκεί την αδελφή μου και έξη μήνες μετά τους είπα ότι είμαι άρρωστη και ξαναγύρισαν. Μέχρι τότε με βοηθούσε η οικογένεια που σας είπα που με βοηθά και μέχρι σήμερα. Μ΄ αγάπησαν σαν κόρη τους, είναι άγγελοι για μένα.
Πιστεύετε στους Αγγέλους;
Πιστεύω πάρα πολύ στο Θεό, στους Αγγέλους, στους Αγίους, είμαι Χριστιανή Ορθόδοξη. Στον Άγιο Σάββα γνώρισα μια γυναίκα που είχε περάσει 19 χειρουργεία. Η δύναμή της, το χαμόγελό της με βοήθησαν να σκέφτομαι ότι εφόσον τα κατάφερε η γυναίκα που πέρασε τόσα πολλά εγώ δεν έχω το δικαίωμα να παραπονεθώ.
Η δική σου περίπτωση πόσο σοβαρή ήταν;
Ξεκίνησε με ένα σπάνιο είδος καρκίνου που λέγεται σάρκωμα με μπλε στρογγύλια κύτταρα, είναι πολύ επιθετικός. Και εμφανίζεται σε μικρές ηλικίες. Δεν είναι συχνός, μόνο στο εξωτερικό γνωρίζουν περισσότερα. Στην Ελλάδα ούτε και τι χημειοθεραπεία να ακολουθήσουν δεν ήξεραν. Κάποιοι γιατροί στην Αθήνα μου έκλεισαν την πόρτα λέγοντας “έτσι όπως μου το φέρατε το κορίτσι τι να το κάνω τώρα;”.
Θυμάμαι τη γιατρό που το είπε αυτό και πέταξε τα γάντια της πάνω στο γραφείο. Μου έδωσε 40 μέρες ζωής. Άλλες δύο φορές αργότερα που ο οργανισμός μου είχε αδυνατίσει πολύ γιατί είχε κάνει μεταστάσεις, πάλι με είχαν ξεγραμμένη, πάλι είπαν: “δεν θ΄ αντέξει”, είχα αδυνατίσει πολύ. Είχα μπει στον Άγιο Σάββα, για να ξεκινήσουμε από κάπου.
Πώς το αντιμετωπίσατε ως οικογένεια;
Το είπα στους γονείς μου, ήρθε η μητέρα μου, ο πατέρας μου είχε μείνει πίσω γιατί η αδελφή μου πήγαινε σχολείο. Η μητέρα μου αρνιόταν να το πιστέψει, αντιδρούσε, έκλαιγε, δεν ήθελα να τη βλέπω δυστυχισμένη, δεν ήθελα κανείς να κλαίει εξαιτίας μου πολύ περισσότερο οι γονείς μου που τους αγαπούσα τόσο πολύ. Της είπα ότι χρειαζόμουν να τη βλέπω να χαμογελά και μόνο έτσι θα μπορούσα να το παλέψω. Μ΄ αρέσει που σας βλέπω έτσι να γράφετε τώρα, θα ήθελα να μπορέσω να το κάνω κι εγώ κάποτε, αλλά δεν έχω ασχοληθεί.
Όταν της το είπα αυτό η μητέρα μου άλλαξε τον τρόπο της, άρχισε να ψάχνει, να ξενυχτά στον υπολογιστή, αλλά εγώ έβλεπα τα πρησμένα μάτια της και τις φλεβίτσες που είχαν σπάσει γύρω- γύρω.
Έφευγα όταν την έβλεπα να κλαίει. Εκείνη αρνιόταν την αρρώστια μου, κι εγώ αρνιόμουν να τη βλέπω να κλαίει. Ξεκίνησα τις χημειοθεραπείες Είχαν πει στη μητέρα μου ότι δεν θα τις αντέξω. Τις άντεξα, κι έκανα κι άλλες.
Είχα πείσει τον εαυτό μου ότι δεν παίρνω χημειοθεραπεία ότι είναι μία αντιβίωση και δεν κοιμόμουν, δεν ήθελα να κοιμάμαι, να κερδίσω χρόνο ήθελα. Και μετά ξανάπεφτα, δεν μιλούσα για μέρες, έλεγαν “δεν θα αντέξει”. Το καταλάβαινα κι εγώ, χρειαζόμουν τη βοήθεια του πατέρα μου για να σηκωθώ.
Σηκωνόσουν όμως!
Σηκωνόμουν. Είμαι πολύ πεισματάρα. Πηγαινοερχόμουν Αθήνα-Ρόδο με τη μαμά μου. Μετά της είπα να μην έρχεται μαζί μου γιατί δούλευε εδώ και θα είχε πρόβλημα με τη δουλειά της. Έφυγαν στη Βουλγαρία τόσα έξοδα για να μετακομίσουν, μετά έξη μήνες μάθανε ότι αρρώστησε το παιδί τους, γύρισαν πίσω… Είχαν περάσει οκτώ μήνες απ΄ όταν ανακάλυψα τον πρώτο όγκο και εξαφανίστηκε ο καρκίνος από πάνω μου, δεν φαινόταν ούτε στις μαγνητικές, ούτε στις αξονικές.
Είχα ξεκινήσει να κάνω όνειρα, είχα βάλει στόχους, ένιωθα ότι έχω ξαναγεννηθεί. Ήμουν χαρούμενη, αλλά ταυτόχρονα μέσα μου κάτι μου έλεγε ότι δεν έχω τελειώσει μ΄ αυτό. Κι ήταν πολύ δυνατό αυτό που ένιωθα. Όταν βγαίναν οι εξετάσεις εγώ ήξερα τι θα δείξουν. Όλοι μου έλεγαν να μην το σκέφτομαι όμως με ψηλάφιζα συνέχεια, αισθανόμουν ότι κάπου έχει βγει, δεν κοιμόμουν τις νύχτες, ψάχνοντας πάνω μου. Ούτε εγώ περίμενα ότι θα τα θυμηθώ όλα αυτά τώρα!
Πώς ήταν εκείνες τις δύσκολες ώρες;
Τις νύχτες δεν κοιμόμουν από τους πόνους. Μ΄ ένα λάπτοπ όρθια, μόνο έτσι ηρεμούσα. Μου έκαναν παυσίπονες ενέσεις. Στον Άγιο Σάββα γνώρισα κάποιον 30 χρονών που έπρεπε να χειρουργηθεί. Δεν ήθελε. Του είπαμε ότι πρέπει να το κάνει, του το είπα κι εγώ κι οι φίλοι του που έρχονταν να τον δουν. Το αποφάσισε, κι είχαμε συμφωνήσει πως αν βγει ζωντανός θα κάνουμε τατουάζ κι οι δυό στο σώμα μας που θα γράφει “hope” (ελπίδα). Στην πορεία κατάλαβα ότι τα χειρουργεία δεν είναι πάντα για το καλό μας, πολλές φορές γίνονται μεταστάσεις μετά.
Έχουν ένα μότο στον Άγιο Σάββα “Ό,τι αφαιρείται είναι καλό”. Μετά το χειρουργείο σου είπα πως είχα εμπλοκή λόγω του χειρουργείου, η θρόμβωση που έλεγα. Έγινε τριπλάσιο το πόδι μου, αλλά είχα και καλές στιγμές, εκεί μέσα. Ήμασταν ενωμένοι, αυτό που γράφαμε στις πόρτες στα δωμάτιά μας ήταν “ζήσε για τα αγαπημένα σου πρόσωπα”!
Ο καρκίνος όμως προχωρούσε!
Έγινε κι άλλη μετάσταση στο μυελό των οστών. Όταν το είδαν οι γιατροί τρόμαξαν, από κει παράγονται τα λευκά και ερυθρά αιμοσφαίρια. Αυτό που μου συνέβη κρατάει τον οργανισμό σ΄ ένα κλουβί.
Εσύ πως το αντιμετώπισες, πώς αντέδρασες όταν έμαθες;
Οτιδήποτε κι αν μου έλεγαν ότι έπαθα θα το δεχόμουν, μόνο να μην έχει πάει ο καρκίνος στον εγκέφαλο. Θεωρούσα ότι με το μυαλό μου κατάφερα πολλά, κι αν δεν μπορώ πια να ελέγξω το μυαλό μου θα γίνουν πολύ πιο δύσκολα τα πράγματα. Ξεκίνησα δυνατές χημειοθεραπείες ανά εβδομάδα. Είχα πολλούς πόνους, έκανα μορφίνες, έβαζα αυτοκόλλητα, ήμουν σε μόνιμο ύπνο, ακόμα και όρθια στο μετρό της Αθήνας που ήμουν για τις χημειοθεραπείες σχεδόν κοιμόμουν. Ο πατέρας μου μου έλεγε “εγώ σου υπόσχομαι θα τα καταφέρεις, θα παίζεις ρακέτες στην παραλία σου το έχω υποσχεθεί…”. Πάλι βρέθηκε ένας άγγελος στην Αθήνα που με βοήθησε!
Τα κατάφερες πάλι!
Κάθε 21 μέρες κάνω χημειοθεραπείες στην Αθήνα. Ο καρκίνος έχει φύγει από το μυελό των οστών. Ο γιατρός είπε “έχω κλείσει όλα τα βιβλία που έχω διαβάσει, δεν περιμέναμε να ανταπεξέλθει…”.
Τώρα πώς είσαι;
Έχω δύο όγκους στο μεσοθωράκιο, έναν στο πάγκρεας που είναι επτά εκατοστά, στην κοιλιά είναι επτά εκατοστά, και έχω και στο στήθος τρεις όγκους στο ένα και τέσσερις στο άλλο. Όμως όταν μπήκα στο νοσοκομείο για να δω τη θρόμβωση στο πόδι, στην κοιλιά είχα συνολικά 14 εκατοστά όγκους. Λέγεται εμπλοκή από όγκους και τώρα είναι μόνο ένας όγκος επτά εκατοστά.
Και τα λες έτσι όλα αυτά που σου συμβαίνουν, τόσο απλά!
Πλέον το ΄χω αποδεχτεί. Το δύσκολο ήταν αυτό. Πριν παρότι έβλεπαν ένα χαμόγελο από μένα δεν ήμουν καλά. Παρατηρούσα πως όταν έπεφτα ψυχολογικά έπεφταν κι οι γύρω μου, όταν έπεφταν οι γύρω μου έπεφτα κι εγώ πιο κάτω.
Τι περιμένεις τώρα;
Θέλω να φύγω στην Αμερική γιατί υπάρχει μια θεραπεία μόνο εκεί, μόνο στο Τέξας με βάση τα ανοσοπετίδια. Είναι μια μέθοδος η οποία δεν υπάρχει πουθενά αλλού, έχει βοηθήσει πολύ κόσμο. Είναι σε συνδυασμό διατροφής και ενίσχυσης του ανοσοποιητικού. Φτιάχνει ένα δεύτερο ανοσοποιητικό στο σώμα που αντιμετωπίζει τον καρκίνο. Βρίσκει το πρόβλημα και το λύνει. Αν μείνω εδώ θα συνεχίσω χημειοθεραπεία μέχρις ότου αντέξω. Μέχρι τώρα πίστευα ότι μ΄ αυτό τον τρόπο θα γίνω καλά, τώρα δεν το πιστεύω πια. Αν γίνω εγώ καλά θα βοηθήσω ανθρώπους να μην περάσουν το ίδιο. Θα αφιερώσω τη ζωή μου σ΄ αυτό. Αν τα καταφέρω θα μιλήσω σε όλους .
Η ζωή είναι ωραία, έτσι δεν είναι ό,τι κι αν περνάς;
Δεν παλεύω τόσο για τη ζωή μου. Πιστεύω στο Θεό, κι αν με ευλογήσει να είμαι κοντά του πιστεύω ότι εκεί θα είναι πολύ καλύτερα από δω. Παλεύω για τους ανθρώπους που αγαπώ γιατί δεν θέλω να τους βλέπω να ρίχνουν κανένα δάκρυ για μένα. Το ΄χω υποσχεθεί σε πολλούς ανθρώπους αυτό και εγώ κρατάω τις υποσχέσεις μου.
Kιν.: 6947938540, σταθερό 22410-75964
