Στην “Άγονη” γραμμή και πάλι η Κάλυμνος ως ο “φτωχός συγγενής” της περιοχής
Αυτό που διαπιστώνεται είναι πως όλα τα νησιά της περιοχής μας και ειδικά αυτά της πάλαι ποτέ “γραμμής κορμού”, θα ενώνονται με Πειραιά και Ρόδο με ένα νέο, μεγαλύτερο και ταχύτερο πλοίο, ενώ η Κάλυμνος, ως κέντρο της “Περιφερειακής Ενότητας Καλύμνου”, θα συνεχίσει να εξυπηρετείται ως ΑΓΟΝΗ γραμμή από το ΔΙΑΓΟΡΑΣ.
Έμεινε και πάλι “εκτός νυμφώνος” η πρωτεύουσα της μεγαλύτερης νησιωτικής επαρχίας, το τρίτο μεγαλύτερο νησί της Δωδεκανήσου, το “αιώνιο θύμα” της ανικανότητας και αναποτελεσματικότητας των τοπικών πολιτικών αλλά και της αδιαφορίας της κεντρικής εξουσίας.
Μέχρι σήμερα δεν φαίνεται στον ορίζοντα κάποια προσπάθεια για επίλυση του προβλήματος και η συνεχιζόμενη ακτοπλοϊκή απομόνωση της Καλύμνου, είναι ορατή και για το επόμενο διάστημα.
Ένα λιμάνι “διαμάντι” όμως … μηδέν “καρατίων” – Καταδίκη του νησιού στην “άγονη γραμμή”
Έχοντας το νησί ένα λιμάνι “διαμάντι”, όπως το χαρακτηρίζουν πολλοί από αυτούς που “εμπνεύστηκαν” τον τρόπο κατασκευής του, το οποίο όμως αδυνατεί να δεχτεί τα μεγάλα πλοία που κυκλοφορούν στην περιοχή. Όταν κατασκευάζονταν, οι τότε πολιτικοί υπεύθυνοι του νησιού, έκριναν πως το νησί είχε ανάγκη από την κατασκευή ενός “λιμενικού καταφυγίου“, ενώ εξαπέλυαν αφορισμούς εναντίον των πλοιάρχων της ακτοπλοΐας, που προειδοποιούσαν για τον μελλοντικό αποκλεισμό, “όπερ και εγένετο”, λόγω της φύσης της κατασκευής του λιμανιού, αποκαλώντας τους μάλιστα ως “λεβεντοάσχετους”. Επέλεξαν την κατασκευή ενός λιμανιού με τα σημερινά χαρακτηριστικά, για τους ανθρώπους της θάλασσας, όπως διατείνονται και επαίρονται, ενώ οι πρώτοι που έχουν πληγεί από την σημερινή κατάσταση με την ακτοπλοϊκή σύνδεση, είναι οι ίδιοι οι ψαράδες, αφού έχουν το πλέον ευπαθές προϊόν και αδυνατούν να το προωθήσουν άμεσα στις αγορές.
Η μελέτη για τον “Έξω Μόλο” που … δεν έγινε ποτέ
Όταν πλέον ήλθε το πλήρωμα του χρόνου και φάνηκε η σκληρή πραγματικότητα, καθώς η Κάλυμνος έμενε εκτός του “βασικού κορμού” και εντάσσονταν στην πιο αναχρονιστική και αντιαναπτυξιακή έννοια που υπήρξε ποτέ, την περιβόητη ΑΓΟΝΗ ΓΡΑΜΜΗ, αφού τα πλοία της νέας εποχής, δεν μπορούσαν να το προσεγγίσουν, οι “μαικήνες” της τοπικής πολιτικής είχαν την έμπνευση κατασκευής ενός “εξωτερικού λιμανιού” και στην καθημερινότητά μας μπήκε πλέον ο όρος “έξω μόλος“.
Η μόνη λύση φάνηκε πως ήταν αυτή η κατασκευή και άρχισε ένας νέος Γολγοθάς για την Κάλυμνο, ενώ τα δρομολόγια των πλοίων μειώνονταν συνεχώς, μέχρι που έφθασαν στα 3 την εβδομάδα. Κι ενώ το νησί έμπαινε σε μια περιπέτεια και η τοπική οικονομία βούλιαζε μέρα με την μέρα, αφού η σύνδεση με τον Πειραιά και την Ρόδο είχε μετατραπεί σε μια “Οδύσσεια”, οι τοπικοί πολιτικοί αναζητούσαν μια μελέτη για την κατασκευή του “έξω μόλου”, που ακόμη και σήμερα, δέκα και πλέον χρόνια μετά, ακόμα … την ψάχνουν!
Ανάμεσα στην παράλογη γραφειοκρατία του ελληνικού κράτους και στηναναποτελεσματικότητα των τοπικών πολιτικών, η λύση της κατασκευής ενός πρόσθετου λιμενικού έργου, έγινε “εφιάλτης” για το νησί.
Η “τρύπα|” στο λιμάνι και στο μέλλον της Καλύμνου
Βέβαια θα ήταν αδικία να παραλείψουμε την “φιλότιμη” προσπάθεια που έγινε κατά την τελευταία περίοδο της Δημαρχίας Ρούσσου. Εν όψει των επερχόμενων δημοτικών εκλογών, “επινόησαν” μια “προχειροκατασκευή”, που θα λειτουργούσε ως λιμάνι, στον εξωτερικό προβλήτα του νησιού. Φυσικά δεν άργησε να φανεί η … προχειρότητα, αφού δημιουργήθηκε υποσκαφή στον προσήνεμο μόλο, γεγονός αναμενόμενο, από τη στιγμή που κατασκευάστηκε σε προσήνεμο μόλο.
Ήταν μια προεκλογική “αρπαχτή’, που βέβαια δεν τους “βγήκε”, αφού δημιουργήθηκε η “τρύπα” από πολύ νωρίς και έγιναν μερικά δρομολόγια των μεγάλων πλοίων, ενώ μέσα σ’ αυτήν “έπεσαν” κάποιες χιλιάδες ευρώ.
Αγιασμός έγινε αλλά τελικά χρειάζονταν και … “ξύρισμα”
Και ήλθε η σειρά της περιόδου Διακομιχάλη, που από την πρώτη στιγμή προσπάθησε να κλείσει την “τρύπα” και να δοθεί μια προσωρινή ανάσα στο νησί, ενώ εξασφαλίστηκαν τα 360 χιλιάρικα που απαιτούσε η αποκατάσταση της υποσκαφής, σε μια τρομερά δύσκολη περίοδο οικονομικής στενότητας και μόνον χάρη στις ενέργειες του ιδίου και του τότε βουλευτή, συμπατριώτη μας, Γιώργου Κασσάρα.
Αλλά και πάλι η απογοήτευση διαδέχτηκε την αρχική αισιοδοξία, αφού μετά τον αγιασμό στο “ολοκληρωμένο” έργο, ήλθε η “κόκκινη κάρτα” από την BLUE STAR, που αυτή τη φορά έγειρε ενστάσεις και αρνήθηκε να εντάξει την Κάλυμνο στα δρομολόγια της γραμμής, λόγω … του βάθους του σημείου, όπως αυτό διαμορφώθηκε μετά την αποκατάσταση της υποσκαφής.
Ξανά αγώνας για την μελέτη και … “το ξύρισμα”
Ένας νέος αγώνας δρόμου άρχισε, με κόντρες ανάμεσα στο δήμο και την εταιρεία και τελικά ήλθε στο προσκήνιο μια νέα “ορολογία” για όλους μας, το περιβόητο “ξύρισμα” του λιμανιού. που το περιμέναμε από μέρα σε μέρα και … ακόμα περιμένουμε και άγνωστο για πόσο!
Το αποτέλεσμα ήταν και πάλι η Κάλυμνος να μείνει εν μέσω θέρους με … δυόμιση δρομολόγια την εβδομάδα και να αναμένει από την νέα Δημαρχία του Γιάννη Γαλουζή το περιβόητο “ξύρισμα”, αλλά και την ολοκλήρωση της μελέτης για το λιμενικό έργο στην εξωτερική πλευρά του λιμανιού.
Εν τω μεταξύ η Κάλυμνος παραμένει στο περιθώριο της ανάπτυξης, με τα μύρια προβλήματα της και την όποια προοπτική, να περιμένει στο λιμάνι, μαζί με τους Καλύμνιους που κοιτάνε στο πέλαγος μήπως και φανεί κανένα πλοίο στον ορίζοντα!
