Ο Delly Carr (Παντελής Καραγιάννης) είναι ο ελληνικής καταγωγής, ταλαντούχος αθλητικός φωτογράφος κι ένας από τους πιο γνωστούς και καταξιωμένους φωτογράφους της Αυστραλίας.
Δεν είναι απλά ένας φωτογράφος, είναι ένας οπτικός αφηγητής. «Θέλω οι φωτογραφίες μου να αφηγούνται ιστορίες που θα ευχαριστούν και ταυτόχρονα θα μαγεύουν το κοινό» λέει ο ίδιος, κάτι που πετυχαίνει προβάλλοντας ένα μέρος της προσωπικότητάς του στις εικόνες που αποτυπώνει. Έχει γυρίσει όλο τον κόσμο, αλλά «σπίτι» του νιώθει το Σίδνεϊ της Αυστραλίας, την οποία θεωρεί και πιο όμορφη πόλη στον κόσμο.
Οι γονείς του γεννήθηκαν στην Ελλάδα (ο πατέρας του στο Καστελόριζο, η μητέρα του στη Σύρο) και μετανάστευσαν στην Αυστραλία όταν ήταν έφηβοι. «’Ημουν ευλογημένος να μεγαλώσω ως Ελληνο-Αυστραλός, συνδυάζοντας τα καλύτερα στοιχεία και των δύο κόσμων» λέει χαρακτηριστικά. Άρχισε να φλερτάρει με αυτήν από τα σχολικά του χρόνια. Μετά τις σπουδές Οικονομικών Επιστημών, γύρισε την πλάτη στο χώρο των επιχειρήσεων κι έβαλε στόχο ν’ ασχοληθεί ολοκληρωτικά με την αθλητική φωτογραφία.
Τα κατάφερε και με το παραπάνω: απέσπασε το βραβείο “Best Sports Action Photography” στους Ολυμπιακούς αγώνες του Sydney (2000), είναι μέλος της World Photography Academy, επίσημος Πρεσβευτής της Nikon για την Αυστραλία και πρόσφατα έγινε Creative Ambassador για τη Subaru και την Après Vélo (εταιρεία με ποδηλατικό εξοπλισμό). Κατά τη διάρκεια των Ολυμπιακών Αγώνων στο Λονδίνο το 2012, η πόλη φιλοξένησε μια έκθεση φωτογραφίας του στην Trafalgar Square. «Ήταν μια εμπειρία σουρεαλιστική. Το να έχεις μια υπαίθρια έκθεση σ’ ένα από τα πιο εμβληματικά σημεία αυτού του πλανήτη είναι σχεδόν αδιανόητο» λέει για την ιδιαίτερη αυτή στιγμή στην καριέρα του.
Εάν του βάλεις το μαχαίρι στο λαιμό θα σου πει ότι απ’ όλα τα αθλήματα, προτιμά να φωτογραφίζει το τρίαθλο. Μάλιστα, η πιο πρόσφατη διάκριση που έλαβε ήταν για τη φωτογραφία που «κλίκαρε» κατά τη διάρκεια του ITU Paratriathlon World Championships στο Λονδίνο το 2013 με πρωταγωνιστή τον παρατριαθλητή Joe Townsend που του χάρισε το βραβείο “Best Photo 2013” από το περιοδικό USA Inside Triathlon. Με αφορμή αυτή τη διάκριση, μιλήσαμε στον Delly Carr για τα μυστικά της δουλειάς του αλλά και την ιδιαίτερη σχέση του με την Ελλάδα, λίγο πριν πετάξει για τους Χειμερινούς Ολυμπιακούς Αγώνες στο Sochi της Ρωσίας.
Ποιες είναι οι βασικές προκλήσεις για έναν αθλητικό φωτογράφο και οι βασικές δεξιότητες που πρέπει να έχει προκειμένου να είναι καλός σε αυτό το χώρο; Η σχέση ανάμεσα στα μάτια και το μυαλό σου. Στον αθλητισμό, όλα γίνονται πολύ γρήγορα. Τα μάτια σου βλέπουν τη στιγμή ή μια ευκαιρία να έρχεται καταπάνω σου σαν εμπορική αμαξοστοιχία, ο εγκέφαλός σου μεταφράζει όλες αυτές τις πληροφορίες και κάνει το σώμα σου να αντιδράσει σωστά σε χιλιοστά του δευτερολέπτου. Οπότε η πρόκληση είναι να κατανοούμε πραγματικά και να γνωρίζουμε το κάθε άθλημα. Να κατανοούμε τον ρυθμό του αθλήματος, τι είναι πιθανό να κάνουν οι αθλητές και πώς μπορεί να αντιδράσουν, κι επίσης να γνωρίζουμε τους βασικούς κανόνες του αθλήματος. Όσο μεγαλύτερη σχέση έχεις μ’ένα συγκεκριμένο άθλημα, τόσο πιο εύκολα θα ακολουθεί το μυαλό σου το παιχνίδι, κάτι που στη συνέχεια σε οδηγεί να πατήσεις το κλείστρο την ακριβή στιγμή. Προσωπικά, το να γνωρίζω ένα άθλημα μου δίνει την άνεση του να είμαι μέρος του αγώνα, επιτρέποντάς μου να αντιδρώ γρήγορα στην κορύφωση της δράσης, να προβλέπω μια κίνηση-κλειδί πριν ακόμα συμβεί, και δίνοντας στο «φωτογραφικό μου μάτι» χρόνο να χαλαρώσει και να εντοπίσει νέες ευκαιρίες. Κατά ένα 99%, το να είσαι «στο σωστό μέρος τη σωστή στιγμή» συμβαίνει επειδή γνωρίζεις το άθλημα και το περιμένεις. Αυτό κάνει έναν εξαιρετικό αθλητικό φωτογράφο να ξεχωρίζει από τους υπόλοιπους.
Πώς θα χαρακτήριζες το φωτογραφικό σου στυλ; Με έχουν αποκαλέσει «φωτογραφικό αφηγητή» και μόνο αυτός ο τίτλος με έχει ικανοποιήσει. Το στυλ μου άλλαξε πολλά χρόνια πριν όταν είδα την έκθεση “Workers” του αγαπημένου μου φωτογράφου Sebastio Salgado. Είδα οπτικά τις ιστορίες που επέλεξε να πει σε κάθε μια από τις εικόνες που πήρε κι έτσι αμέσως θέλησα να κάνω το ίδιο στο χώρο του αθλητισμού. Πριν ξεκινήσω να φωτογραφίζω ένα άθλημα ή μια διοργάνωση, φαντάζομαι ποιο θα είναι το σημαντικότερο θέμα/εικόνα της συγκεκριμένης ημέρας/αθλήματος. Στη συνέχεια χρησιμοποιώ το φως, την κάμερα, το φακό και τη θέση μου για να αντικατοπτρίσω ακριβώς αυτό. Προσπαθώ να ακολουθώ τη ροή του αθλήματος, των αθλητών και της δράσης όπως το νερό, ποτέ αντίθετα με τη ροή και ποτέ μένοντας ακίνητος.
Πρόσφατα έλαβες το βραβείο “Best Photo 2013” από το περιοδικό “USA Inside Triathlon”. Μπορείς να μας περιγράψεις το «παρασκήνιο» της φωτογραφίας αυτής; Ήταν μια ιδιαίτερη έκπληξη για μένα καθώς ήταν μια από τις πρώτες φωτογραφίες που πήρα μετά από απουσία 4 μηνών από τη δουλειά (διάστημα που χρειάστηκα για να επανέλθω από μια σοβαρή χειρουργική επέμβαση που έκανα στον ώμο). Φωτογράφιζα τους αγώνες “Paratriathlon World Championships” του 2013 στο Λονδίνο. Ήταν μια τυπική αγγλική καλοκαιρινή ημέρα, βροχερή και κρύα. Ο Joe Townsend, παρατριαθλητής από την Αγγλία, ήταν έτοιμος να ξεκινήσει το τρέξιμο σε ειδικό αμαξίδιο, αλλά λόγω της βροχής τα γάντια του έχασαν το κράτημά τους και δεν μπορούσε να δώσει ώθηση για να προχωρήσει. Εκείνη τη στιγμή τον έπιασε απόγνωση καθώς ήξερε ότι ο αγώνας γι’ αυτόν είχε τελειώσει. Μπορούσα να δω αυτή τη θλίψη αλλά δεν μπορούσα να πάρω μια καθαρή εικόνα λόγω διάφορων εμποδίων που υπήρχαν τριγύρω του. Συνέχισα να περπατώ περιμετρικά προσπαθώντας να πάρω μια καθαρή εικόνα, όταν συνειδητοποίησα ότι είχα μπει μέχρι τον αστράγαλο σε μια λακούβα από λάσπη. Κοίταξα κάτω τα παπούτσια μου και τότε είδα την αντανάκλαση. Κατάλαβα αμέσως ότι είχα την τέλεια εικόνα. Και πολύ βρεγμένα παπούτσια!
Πέρυσι παρουσίασες ένα εντελώς διαφορετικό project με τον τίτλο “Snap Crackle PopCulture”, όπου αποτύπωσες με τον φωτογραφικό σου φακό τον κόσμο του costumes play. Μπορείς να μας μιλήσεις σχετικά με αυτό; Πρόσφατα, μέσα στο 2013, αποκάλυψα μια κρυφή πλευρά του εαυτού μου. Πριν 10 χρόνια έχασα τον πατέρα μου από καρκίνο. Ήμουν επίσης μπερδεμένος σχετικά με τη σχέση μου με την αθλητική φωτογραφία μετά τους Ολυμπιακούς αγώνες της Αθήνας. Τότε ξεκίνησα ένα project με στόχο να αποτυπώσω την τάση της PopCulture, που ήταν ένα πάθος μου εκείνη την εποχή. Ήθελα να αποδείξω στον εαυτό μου ότι η αγάπη μου για την φωτογραφία ήταν αληθινή. Παράλληλα, για να μπορέσω ν’ αντιμετωπίσω την θλίψη που μου προκάλεσε ο θάνατος του πατέρα μου, ήθελα ν’ ακολουθήσω ένα μονοπάτι που θα με πήγαινε πίσω σε πιο ευτυχισμένες στιγμές: στην παιδική μου ζωή που ήταν γεμάτη με ταινίες, ήρωες κόμικ και pop icons. Έτσι, χωρίς agenda, πίεση, πελάτη ή συγκεκριμένο brief που έπρεπε ν’ ακολουθήσω, φωτογράφησα την αυστραλιανή ποπ κουλτούρα καταγράφοντας πολλά είδη και ανθρώπους αυτά τα 10 χρόνια. Σε αυτό το διάστημα προσπάθησα να αποδομήσω τον κόσμο των παραμυθιών και των ιστοριών από τα κόμιξ που είναι μέρος της παιδικής μας ζωής αλλά και της ενήλικης κουλτούρας μας. Το αποτέλεσμα ήταν η πρόσφατη έκθεσή μου με τον τίτλο ‘Snap Crackle Popculture’ που κέρδισε διθυραμβικές κριτικές και δημοσιότητα, και παρουσιάστηκε σε φεστιβάλ όπως το Vivid και το Australian BOFA Film Festival. Η έκθεση αυτή έχει ταξιδέψει σε όλη τη χώρα τους τελευταίους 12 μήνες, και συνεχίζει το ταξίδι. Ήταν ένα περίεργο συναίσθημα να με χειροκροτούν για την δουλειά μου εκτός αθλητισμού αλλά την ίδια ώρα ήταν συγκινητικό. Τροφή για την ψυχή.
Η επόμενη μεγάλη πρόκληση ποια είναι; Το 2014 θα είναι γενικά μια μεγάλη πρόκληση για μένα. Στον χώρο του αθλητισμού έχω τους Χειμερινούς Ολυμπιακούς Αγώνες, τους Ολυμπιακούς Αγώνες Νέων (Youth Olympics), τα Commonwealth Games και το Παγκόσμιο Κύπελλο Ποδοσφαίρου. Σημαντικές αθλητικές διοργανώσεις και μεγάλες στιγμές. Σαν αθλητικός φωτογράφος, δε θα μπορούσα να ζητήσω περισσότερα. Ωστόσο σκέφτομαι ακόμα πιο μακριά. Η πρόκληση για μένα είναι να πάω ακόμα πιο ψηλά και πιο βαθιά σε άγνωστες σφαίρες της φωτογραφίας. Άγνωστες σε μένα. Θέλω να δημιουργήσω όμορφες, εκπληκτικές εικόνες. Όχι για κάποιο κοινό, αλλά για τη δική μου ψυχή.
Ελλάδα – τι σημαίνει για σένα αυτή η χώρα, αυτή η κουλτούρα; Ενώ είμαι Αυστραλός και πολύ περήφανος γι’ αυτό, κυλάει έντονα το ελληνικό αίμα στις φλέβες μου. Έχω ταξιδέψει στην Ελλάδα πολλές φορές. Όταν προσγειώνομαι στη χώρα νιώθω αμέσως μια οικειότητα και το νιώθω ακόμα εντονότερα όσο μεγαλώνω. Οι Έλληνες είναι τόσο δημιουργικοί, εκτιμούν όλες τις τέχνες, αγαπούν το φαγητό, τη μουσική, το χορό, το θέατρο και αγαπούν να ζουν τη ζωή έτσι ακριβώς όπως το είχε στο μυαλό του ο Θεός. Παρόλο που είναι δύσκολο ή απλά ένας ευσεβής πόθος, αν μπορέσω να «κλείσω» τη ζωή μου σ’ ένα ελληνικό νησί θα είμαι ένας ευτυχισμένος άνθρωπος όταν ο Θεός με καλέσει στον ουρανό.
Ποια είναι η γνώμη σου για την δύσκολη οικονομική και κοινωνική κατάσταση που αντιμετωπίζει σήμερα η Ελλάδα; Βλέπω μόνο ό,τι μας δείχνουν τα μεροληπτικά μέσα μαζικής ενημέρωσης και αυτό με θλίβει. Αλλά έχω την πεποίθηση ότι μια μέρα όλα θα είναι καλά. Ακόμα δεν έχω συναντήσει Έλληνα που να τα παρατάει εύκολα. Είμαστε μαχητές με την πραγματική έννοια της λέξης. Ξέρω ότι τα χρήματα είναι μια προτεραιότητα σε αυτή τη ζωή, αλλά οι Έλληνες χαίρονται τη ζωή για τους σωστούς λόγους. Χορός, τραγούδι, φαγητό και οικογένεια έχουν προτεραιότητα. Ο ελληνικός τρόπος ζωής μου έδειξε ότι είμαστε σε αυτόν τον κόσμο για ένα σύντομο χρονικό διάστημα, δεν θα πρέπει να πεθάνουμε δυστυχισμένοι ή με μια ζωή ανεκπλήρωτη. Έχω μιλήσει με πολλούς από τους φίλους μου στην Ελλάδα, και ενώ μου λένε ότι υπάρχει ένα περιρέων αίσθημα μελαγχολίας στη χώρα, βλέπουν επίσης μια νέα ηλιαχτίδα να ξεπροβάλλει στα σοκάκια και τους δρόμους της Αθήνας αλλά και ολόκληρης της Ελλάδας.
Περισσότερες φωτογραφίες από τη δουλειά του Delly Carr βλέπετε στο www.sportsphotography.com.au.
Πηγή : propaganda.gr
