Το να γίνεις σταρ στο ΝΒΑ προφανώς δεν είναι καθόλου απλό επίτευγμα. Κάθε ρόστερ επιτρέπεται να έχει το πολύ 15 παίκτες και υπάρχουν μόλις 30 ομάδες σε ολόκληρη τη λίγκα. Έτσι, ακόμη και το να είσαι μεταξύ των 450 καλύτερων στον κόσμο αποτελεί τεράστια επιτυχία. Πόσο μάλλον να ξεχωρίσεις μέσα σ’ αυτό το τόσο μικρό «κλαμπ» και να αναδειχθείς σε έναν από τους κορυφαίους.
Κάποιοι παίκτες εντάσσονται στον κόσμο του ΝΒΑ όντες ήδη γνωστά ονόματα, κουβαλώντας προσδοκίες πριν καν παίξουν το πρώτο τους επαγγελματικό παιχνίδι. Άλλοι καταφτάνουν χωρίς τυμπανοκρουσίες και πρέπει να κοιτάξουν στα μάτια πολύ μεγαλύτερα ονόματα για να αφήσουν το δικό τους αποτύπωμα.
Για τους πέντε παίκτες που αναφέρονται παρακάτω, οι ιστορίες τους μπορεί να μην ξεκινούν με τον ίδιο τρόπο, αλλά καταλήγουν σε παρόμοια μοίρα. Μοιάζουν με ένα παιχνίδι με τη τύχη, παρόμοιο με αυτό που προσφέρουν τα καλύτερα online καζίνο με μπόνους χωρίς κατάθεση. Αφού ξεκίνησαν από το μηδέν, ελπίζοντας για τα πάντα. Κι έφτασαν πράγματι όλοι κοντά στην κορυφή, μέχρι που ένα γεγονός – ή μια σειρά γεγονότων – άλλαξε την πορεία τους για πάντα.
Μπράντον Ρόι
Στα τέλη της δεκαετίαςτου 2000ο Μπράντον Ρόι είχε θέσει τις βάσεις για να εξελιχθεί σε ένα από τα μεγαλύτερα ονόματα του NBA. Τη σεζόν 2006–07 αναδείχθηκε rookie της χρονιάς με το Πόρτλαντ (16,8 πόντοι, 4 ασίστ), ενώ το 2008 έγινε για πρώτη φορά All star. Είχε τότε 22.6 πόντους, 5.1 ασίστ και 4.7 ριμπάουντ κατά μέσο όρο.
Κι όλα αυτά παρότι τον ταλαιπωρούσαν διαρκώς προβλήματα στα γόνατα. Ακόμα και την πρώτη τριετία, δεν έπαιξε ποτέ 82 παιχνίδια σε μία χρονιά.
Μία μόλυνση στο γόνατο τον κράτησε για λίγο εκτός το 2008. Ήταν το καμπανάκι του κινδύνου, που άρχισε να μετρά το χρόνο αντίστροφα. Το 2010 υπέστη μερική ρήξη μηνίσκου, αλλά η διάγνωση – σοκ ήταν αυτή που ακολούθησε μέσα στην ίδια χρονιά: οι μηνίσκοι των γονάτων του ήταν άκρως προβληματικοί.
Παρά τις αρθροσκοπήσεις και τις θεραπείες (κάποιες πρωτοποριακές για την εποχή), το 2011 ανακοίνωσε ότι σταματάει το μπάσκετ, μόλις στα 27 χρόνια του. Παρά ταύτα, έκανε τα πάντα για να επιστρέψει και η Μινεσότα του έδωσε διετές συμβόλαιο το 2012. Ήταν όμως ήδη πολύ αργά για το ταλαιπωρημένο κορμί του.
Ο Ρόι έπαιξε μόνο σε πέντε αγώνες και το 2013 αποδεσμεύτηκε. Μετά από 7 επεμβάσεις και συμβόλαια περίπου 100 εκατ. δολαρίων, αποχώρησε οριστικά, σε ηλικία 29 ετών.
Γκίλμπερτ Αρίνας
Ένας από τους πιο ταλαντούχους combo γκαρντ που έχουν παίξει μπάσκετ στον 21ο αιώνα – συνδύαζε εκτελεστικό χάρισμα και δημιουργική ικανότητα. Ως μέλος των Ουάσινγκτον Γουίζαρντς έγινε το 2005 All-Star για πρώτη φορά, έχοντας μέσο όρο 25.5 πόντους. Την επόμενη σεζόν ήταν ο τέταρτος σκόρερ του ΝΒΑ με 29.3 πόντους ανά παιχνίδι, ενώ είχε και 6.1 ασίστ.
Έγινε γνωστός για τα μεγάλα του σουτ, όπως εκείνο του 2005 απέναντι στους Μπουλς που χάρισε στους Γουίζαρντς τη συμμετοχή στην πρώτη σειρά πλέι-οφ μετά από μια δεκαετία. Το 2006 σημείωσε 60 πόντους κόντρα στους Λέικερς – ρεκόρ ακατάρριπτο έως σήμερα στην ιστορία των Γουίζαρντς.
Στο τέλος της σεζόν 2006-07 τραυματίστηκε σοβαρά στο γόνατο και πρακτικά έμεινε για περίπου μία διετία εκτός. Έπαιξε μόνο 13 ματς τη σεζόν 2007-08 και μόλις δύο την επόμενη. Ήταν όμως τόσο καλός που ενδιάμεσα είχε υπογράψει με την Ουάσινγκτον νέο εξαετές συμβόλαιο αντί 111 εκατ. δολαρίων. Επανήλθε για τη σεζόν 2009-10, θεωρητικά υγιής.
Ήταν 27 ετών και υπήρχε χρόνος για ανάκαμψη. Η ολική κατάρρευση όμως ήρθε από αλλού: ένα σκάνδαλο που αφορούσε χρέη από τζόγο και παράνομη οπλοκατοχή. Αποκαλύφθηκε όταν εκείνος και ο τότε συμπαίκτης του, Τζαβάρις Κρίτεντον, έβγαλαν όπλο ο ένας στον άλλο, μέσα στα αποδυτήρια της ομάδας μετά από ένα μεγάλο ποντάρισμα στα χαρτιά!
Οι Γουίζαρντς τον απέβαλαν, τον υποβίβασαν και τελικά τον αντάλλαξαν. Ο ίδιος πήρε την κάτω βόλτα και η καριέρα του έσβησε αθόρυβα στους Μέμφις Γκρίζλις, το 2012. Ήταν μόλις 31 ετών, ενώ ακόμη και τώρα εξακολουθεί να έχει προβλήματα με το νόμο. Συνελήφθη τον περασμένο Ιούλιο (και αφέθηκε ελεύθερος με καταβολή εγγύησης), κατηγορούμενος ότι είχε μετατρέψει την έπαυλη του στο Ενσίνο στο Λος Άντζελες σε παράνομη λέσχη τζόγου.
Ντράζεν Πέτροβιτς
Ο «Μότσαρτ» είναι ο μοναδικός της λίστας που δεν έγινε επίσημα All-Star, αλλά το 1993 ψηφίστηκε στην τρίτη καλύτερη πεντάδα του ΝΒΑ και φυσικά έπαιξε στην εποχή των μεγάλων σταρ. Ήταν ένας από τους κορυφαίους σουτέρ όλων των εποχών, με 43,7% καριέρας στα τρίποντα.
Τη σεζόν 1991-92 είχε μ.ο. 20.6 πόντους με τη φανέλα των Νετς και την επόμενη 22.3 με 51.8% στο δίποντο και 44.9% στο τρίποντο!
Ο Ντράζεν ήταν το πρώτο βιολί στην κατά πολλούς καλύτερα ευρωπαϊκή ομάδα που εμφανίστηκε ποτέ σε παρκέ, την Γιουγκοσλαβία που κατέκτησε διά περιπάτου το Ευρωμπάσκετ του 1989. Το 1992 οδήγησε την Κροατία στο ασημένιο ολυμπιακό μετάλλιο.
Στις 7 Ιουνίου 1993, λίγους μήνες πριν κλείσει τα 29 και ενώ βάσει των μαρτυριών που ακολούθησαν ήταν έτοιμος να υπογράψει στον Παναθηναϊκό, άφησε την τελευταία του πνοή στη γερμανική άσφαλτο, όταν το VW Golf που οδηγούσε η σύντροφος του Κλάρα Σαλάντζι προσέκρουσε πάνω σε μια νταλίκα που είχε περάσει στο αντίθετο ρεύμα.
Ντέρικ Ρόουζ
Ίσως το μεγαλύτερο «what if» στην ιστορία του μπάσκετ. Ο μοναδικός, πέραν του Κόμπε Μπράιαντ, που προκάλεσε ευθείες συγκρίσεις με τον Μάικλ Τζόρνταν.
Νο. 1 στο draft του 2008, rookie της χρονιάς την επόμενη σεζόν και ο νεαρότερος MVP στην ιστορία της λίγκας, σε ηλικία 22 ετών (σεζόν 2010/11). Είχε τότε 25 πόντους, 7.9 ασίστ και 3.4 ριμπάουντ κατά μέσο όρο.
Οι τραυματισμοί ξεκίνησαν τη σεζόν 2011/12, οπότε και έπαιξε μόνο σε 39 ματς. Ο χειρότερος – ρήξη χιαστών – ήρθε στον πρώτο αγώνα, του πρώτου γύρου των playoffs.
Δεν έπαιξε καθόλου την επόμενη αγωνιστική περίοδο και μετά από μόλις 10 ματς σε αυτή του 2013/14 ο εφιάλτης επέστρεψε. Έσπασε τον μηνίσκο του και υποβλήθηκε ξανά σε επέμβαση, ενώ δύο χρόνια αργότερα τραυματίστηκε ξανά στο ίδιο σημείο.
Παρότι μπήκε ξανά στο χειρουργείο, δεν τα παράτησε. Μετά από μια οχταετία στο Σικάγο, έπαιξε άλλα τόσα χρόνια σε πέντε διαφορετικές ομάδες, τελειώνοντας την καριέρα του με μέσο όρο 17.4 πόντους και 5.2 ασίστ. Στις 31 Οκτωβρίου 2018 πέτυχε 50 πόντους απέναντι στη Γιούτα και λίγο έλειψε να γίνει All-Star για τέταρτη φορά εκείνη τη σεζόν, φτάνοντας να τον δείχνουν σε παιχνίδια με δωρεάν φρουτάκια που κατά καιρούς έχουν κάνει την εμφάνισή τους με θέμα το NBA!
Οι τραυματισμοί δεν τον άφησαν να φτάσει εκεί που μπορούσε, η επίδρασή του στους Μπουλς ήταν όμως τέτοια που οδήγησε το σύλλογο να τον αναδείξει μόλις στον πέμπτο παίκτη που αποσύρεται η φανέλα του (2025), μετά τους Τζέρι Σλόαν, Μπομπ Λοβ, Μάικλ Τζόρνταν και Σκότι Πίπεν.
Πένι Χάρνταγουεϊ
Καθώς η καριέρα του Μάικλ Τζόρνταν πλησίαζε στο τέλος της στα μέσα των ’90s, ανέτειλε ο άστρο ενός δίμετρου πλέι-μέικερ με σπάνια ελαστικότητα, που μπορούσε να κάνει πολύ καλά τα πάντα στο παρκέ.
Παρέα με τον Σακίλ Ο’ Νιλ, ο Πένι Χάρνταγουεϊ οδήγησε το Ορλάντο στους πρώτους τελικούς της ιστορίας τους, το 1995. Παρότι η ομάδα «σκουπίστηκε» από το Χιούστον του Χακίμ Ολάζουον, ο Χάρνταγουεϊ απέκτησε το status ενός εκ των κορυφαίων παικτών του NBA.
Ήταν ήδη τέσσερις σερί φορές All-Star όταν στα playoffs της σεζόν 1996-97 είχε μέσο 31 πόντους, 6 ριμπάουντ, 3.4 ασίστ, 2.4 κλεψίματα και 1.4 κοψίματα!
Ωστόσο, από την επόμενη σεζόν ξεκίνησαν οι τραυματισμοί. Ο Χάρνταγουεϊ έπαιξε μόνο 19 ματς τη σεζόν 1997-98 και μόλις τέσσερα το 2000-2001. Η καριέρα του πήρε εύλογα την κατιούσα και μετά το 2000 συνέχιζε να παίζει με την ιδιότητα του ρολίστα.
