Κάποτε αναρωτιόμουν
αν φύγω
Θα με θυμούνται;
Ο χρόνος είναι απόσταση
Ο χρόνος είναι η απάντηση
Απάντηση που δεν θα δεις
Ένα ταρακούνημα
Μια στιγμή
Ένα πρόβλημα
Και όλα αλλάζουν
Όλοι (φίλοι και μη) χαμένοι
Σε δικές του έγνοιες
Σε δικούς τους δρόμους
Σε δικές τους πορείες
Ο δρόμος αναγκαστικά μοναχικός
Οι στιγμές που μοιραζόμασταν
Απλά χαθήκαν
μαύρο πέπλο τις σκέπασε
η μνήμη του χτες
εφιάλτης του σήμερα
η αγάπη
σε ένα πελώριο ιστό παγιδεύτηκε
πώς να πετάξει ;
το δρόμο πως να τον βρει ;
ο πόνος είναι μέσα σου
με μάτια κλειστά
ποιος να τον δει
πώς να τον δει
πώς να τον αισθανθεί
ο χρόνος που θα αφήσεις, πίσω σου
μια εικόνα,
μια οπτασία,
μακάρι να είσαι λόγος,
ένα στίγμα ,
μια γλυκιά ανάμνηση
Του Γιώργου Χατζηδιάκου
