Η μικρή μπαλίτσα χιονιού που ξεκίνησε από την κορφή του βουνού των προβλημάτων της πατρίδας και των βασάνων του τυραννισμένου μας λαού, γιγαντωμένη σαν τεράστια χιονοστιβάδα, παρασέρνοντας στο διάβα της όσα γνωρίσαμε ως χτες, την Κυριακή θα φτάσει στα λιβάδια της νηνεμίας για να ποτίσει τους σπόρους της Ελπίδας. Της ελπίδας για ένα διαφορετικό και σίγουρα καλύτερο Μέλλον. Αυτό είναι πλέον δεδομένο και το ερώτημα που μένει να προσδιορισθεί στην κάλπη, είναι το μέγεθος της έκτασης και της δύναμής της.
Λίγες μέρες πριν απ’ αυτήν την πιο κρίσιμη μεταπολιτευτική μάχη κι ενώ όλα τα μάτια είναι στραμμένα εμπρός, στην Κυριακή αλλά και στις μέρες που θα την ακολουθήσουν, γυρνάω το βλέμμα προς τα πίσω.
Πως αλήθεια φτάσαμε ως εδώ; Πως φτάσαμε με την Αριστερά όχι προ, αλλά εντός των πυλών της εξουσίας;
Η Αριστερά για χρόνια –κατακερματισμένη ως συνήθως- αρκέστηκε με αυταρέσκεια στο ρόλο της ιδεολογικής πρωτοπορίας και του πολιτικού ακτιβισμού και αναλώθηκε στο εσωστρεφές σπορ του φιλτραρίσματος της ιδεολογικής καθαρότητας και αριστερής ορθοδοξίας της κάθε διαφορετικής ομάδας που την αποτελεί. Σύνδρομο από το οποίο δεν έχει απαλλαγεί ακόμα και σήμερα, γι’ αυτό εξάλλου κατεβαίνει με διαφορετικά σχήματα στις εκλογές. Μακριά ακόμα από το να εξασφαλίσει το ρόλο της ιδεολογικής και πολιτικής ηγεμονίας στα εργατικά σωματεία και συνδικάτα, στη νεολαία, στην τοπική αυτοδιοίκηση, στα μαζικά κινήματα της κοινωνίας. Και κυρίως χωρίς να θέτει ανοιχτά στην κοινωνία την απαίτησή της για ανάληψη κυβερνητικών ευθυνών.
Η εικόνα αυτή άλλαξε τα τελευταία χρόνια με τη δημιουργία του ΣΥΡΙΖΑ, που επεξεργάσθηκε θέσεις και προτάσεις όχι για να στολίσει τα εκλογικά προγράμματά του, αλλά για να τα θέσει στην κρίση της κοινωνίας ως ρεαλιστική εναλλακτική πρόταση διακυβέρνησης της χώρας. Ως πρόταση μιας κυβερνώσας Αριστεράς. Κι αυτό ήταν το πρώτο μόνο βήμα. Αυτό ακριβώς που ξεχώρισε τον ΣΥΡΙΖΑ από τα υπόλοιπα ρεύματα της που κατεβαίνουν στις εκλογές. Τα οποία εξακολουθούν απλώς να καταγγέλλουν τις πολιτικές της δεξιάς, αλλά και την πολιτική πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ, αποφεύγοντας όμως επιμελώς να διεκδικήσουν επί της ουσίας, την ανάληψη ευθύνης διακυβέρνησης της χώρας.
Για τον ΣΥΡΙΖΑ η ανάληψη ευθύνης εξουσίας δεν είναι αυτοσκοπός, όπως δεν πρέπει να είναι για κανένα κόμμα αλλά και για κανέναν μεμονωμένο πολίτη ή πολιτικό. Πρέπει όμως να είναι επιδίωξη, όταν το απαιτεί η ανάγκη του λαού. Όταν το ποτήρι της οργής και της αγανάκτησης ξεχειλίζει κι ο λαός απαιτεί μια διαφορετική πορεία απ’ αυτήν που μας οδήγησε στην σημερινή οικονομική και ανθρωπιστική καταστροφή.
Αυτή ακριβώς η ανάγκη, αυτή η οργή του λαού είναι η συγκυρία που μετέτρεψε τη μικρή μπαλίτσα του 3%, στη χιονοστιβάδα της πιθανής αυριανής κυβερνητικής αυτοδυναμίας. Στη συνισταμένη έκφρασης ελπίδων, ακόμα και ανθρώπων που μέχρι πριν λίγα χρόνια ή και μέχρι χτες στήριζαν τις νεοφιλελεύθερες παρατάξεις της κεντροδεξιάς ή της κεντροαριστεράς.
Αυτός είναι ο σημερινός ΣΥΡΙΖΑ. Ώριμο τέκνο της Οργής και της Ανάγκης του Ελληνικού Λαού.
Την Κυριακή δεν είναι το τέλος της μάχης. Είναι η αρχή της. Η Αριστερά καλείται να αποδείξει ότι μπορεί να κυβερνήσει τη χώρα, προς όφελος του λαού κι όχι των δανειστών και των εγχώριων εκλεκτών τους. Την μάχη πρέπει να τη δώσει ενωμένη την Κυριακή, αλλά και την επόμενη μέρα. Κανένας αριστερός δεν μπορεί να λείψει απ’ αυτήν, με άλλοθι παρωχημένα ιδεολογήματα και ιστορικού χαρακτήρα κομματικές περιχαρακώσεις. Ποιο άλλοθι θα του αναγνωρίσει η ιστορία για την απουσία από τον αγώνα κατάργησης των μνημονίων, από τον αγώνα ανακούφισης του λαού, από την προσπάθεια παραγωγικής ανασυγκρότησης της χώρας; Ο σοσιαλιστικός μετασχηματισμός της κοινωνίας, μπορεί να περιμένει. Ας κάνει λίγη υπομονή ακόμα!
Την Κυριακή δεν περισσεύει καμμιά ψήφος από τον ΣΥΡΙΖΑ. Καμμιά ψήφος δεν πρέπει να πάει χαμένη. Πολύ περισσότερο, καμμιά Αριστερή ψήφος!
