“Σε πεθύμησα…” Του Γιώργου Χατζηδιάκου

Χτες στις ελάχιστες,
ώρες που κοιμάμαι
Ονειρεύτηκα
κήπο με πολύχρωμα
και ευωδιαστά λουλούδια
σε μια άκρη Αντικριστά
Εγώ και συ
Αναπνέαμε
το μεθυστικό τους, άρωμα

χαζεύοντας ,
τα μελίσσια που αχόρταγα
ρούφαγαν τη γύρη
τη διαδρομή το μερμηγκιών
Με το βαρύ φορτίο
που κουβάλαγαν στη πλάτη τους

Οι ώρες πέρασαν κουβεντιάζοντας
Ιστορίες λέγαμε και παραμύθια
Στη μνήμη μας , ανασύραμε,
ξεχασμένα βιβλία
τον κόσμο ανακρίναμε
τη ζωή μας,
την απόσταση
το πώς χαθήκαμε
γιατί χαθήκαμε

Σε πεθύμησα στο γράφω
Πονάω
όταν δεν σε ακούω
Όταν δεν σε βλέπω
Να το κρύψω δεν το θέλω
Μα! το κρύβω

Σε κάθε μου βήμα
μάχη δίνω
με Λαιστρυγόνες
στο πουθενά ταξιδεύω
δεμένος στο κατάρτι
ενός καραβιού
σαν τον Οδυσσέα,
δε με τρομάζουν οι Σειρήνες
ποτέ δεν με φόβιζαν

το πέσιμο δεν το φοβάμαι
το χρόνο φοβάμαι
που γρήγορα φεύγει
αυτόν φοβάμαι
ξοπίσω του τρέχω
μη τυχόν και μου ξεφύγει
να τον προλάβω πρέπει
να τον περάσω
να κάνω έχω πολλά
και άλλα τόσα που πρέπει να σου πω

όπως πως το ότι Σ΄ αγαπώ
να το φωνάξω, θέλω
να ακουστεί
μα μέσα από τα όνειρα
δεν ξέρω πως βγαίνει η φωνή

Γιώργος Χατζηδιάκου

Pin It on Pinterest