*Φωτογραφία: Ανέζα Παλαιού
Ένα ποίημα του Γιώργου Χατζηδιάκου με μούσα την πανέμορφη Ρόδο μας… Μέσα από τη δική του σκέψη, οι παρακάτω στίχοι αποτυπώνονται στο χαρτί όταν σκέφτεται το Σμαραγδένιο νησί…
“Με χέρια απλωμένα
τ’ αλώνια σου
με τα ολόχρυσα σπαρτά
διέσχιζα
το χάδι τους να νιώσω
τη μέρα που
ο ήλιος
την πέτρα έλιωνε,
στα ρυάκια
που η φαντασία μου
ποτάμια, τα ‘βλεπε
έπεφτα να δροσιστώ
σα δίψαγα
πηγές στους βράχους
έβρισκα,
νερό κρυστάλλινο
αχόρταγα να πιώ
γεμίζοντας τη χούφτα
Όταν απ΄ τη δύσκολη
Πλευρά, σκαρφάλωσα
αυτού του υπέροχου
μυστήριου βουνού
ένιωσα, μονομιάς
Θεός μες τους θεούς
Θάλασσα με ουρανό
ποτέ μου δεν ξεχώρισα
καθρέφτισμα και αντανάκλαση μαζί
γαλήνη στη γαλήνη
στα δάση σου
που η βλάστηση
δυσκόλευε
ακόμα και αχτίδες
του ήλιου να διαβούν
νεράιδες είδα
να περνούν
και ξωτικά
άκρη απ΄ άκρη
το μυρωμένο χώμα σου,
πατώ
την ιστορία σου
ακόμα προσπαθώ να βρω
να συλλαβίσω ………..”
Γιώργος Χατζηδιάκου
