Ένας πίνακας
παράξενος
είναι η ζωή
φιγούρες
αφηρημένα απλωμένες
τριγυρίζουν στο πουθενά
αγνώστων, άγνωστοι
χωρίς τάξη οι στιγμές
η αρχή και το τέλος
ίδια μοιάζουν
τα πρόσωπα που διακρίνεις
παραμορφωμένα
άκαμπτα,
μάσκες απρόσωπες
ανθρώπινα τα ήθελες
μα δεν είναι
το πινέλο απλώνει
τα χρώματα με τάξη
μα αυτά δραπετεύουν
απλώνονται άναρχα
επαναστατώντας
στην τάξη του καβαλέτου
επανάσταση στην επανάσταση
τον πίνακα κοιτάς
ψάχνοντας να διαβάσεις
τα δικά σου ανεξίτηλα
μυστικά σημάδια
κρυφά νοήματα
να βρεις
αυτά που θαρρείς πως κρύβει
τη πνοή σου ψάχνεις
τον καλά κρυμμένο εαυτό σου
κάθε πίνακας και κριτική
κάτι του λείπει
κάτι δεν σου ταιριάζει
αλλάζουμε γωνίες
και φωτισμό
μα πάλι
τίποτα δεν μας ικανοποιεί
είναι που
γνώριμη φαίνεται
πως είναι η ζωή
μα απρόσωπη
και άγνωστη
μας έρχεται από την άλλη
Γιώργος Χατζηδιάκου
