Γράφει η παιδοψυχολόγος Παυλίδη Σοφία, MSc
Οι σύγχρονες έρευνες δείχνουν πώς το μοναχοπαίδι έχει περισσότερα πλεονεκτήματα παρά κινδύνους, αλλά αυτό καθορίζεται σημαντικά από την συμπεριφορά των γονέων και τον τρόπο που μεγαλώνουν το παιδί τους.
Τα προβλήματα που μπορεί να αντιμετωπίσει ένα μοναχοπαίδι δεν οφείλονται στο ότι απλώς είναι μοναχοπαίδι, αλλά σε ενδεχόμενα «λάθη» στο τρόπο ανατροφής του.
Ως επί το πλείστον, τα μοναχοπαίδια είναι πιο «ώριμα» στην συμπεριφορά τους, από τα συνομήλικα παιδιά που έχουν αδέλφια.
Κατά κανόνα, έχουν πιο πλούσιο λεξιλόγιο από το αναμενόμενο για την ηλικία τους, και παρουσιάζουν μεγάλη άνεση στην επικοινωνία με τους ενήλικες.
Οι γονείς που έχουν μοναχοπαίδια ενδέχεται να δείχνουν πιο αγχώδη και υπερπροστατευτική στάση απέναντί τους, γεγονός που έμμεσα μπορεί να ενισχύει την προσκόλληση του παιδιού σε αυτούς και την χαμηλή αυτοπεποίθηση στο παιδί. Γι’ αυτό, ενδείκνυται, στις κατάλληλες ηλικίες, να ενθαρρύνονται από τους γονείς τα μοναχοπαίδια να παίρνουν πρωτοβουλίες και να δείχνουν ανεξαρτησία στους τομείς που μπορούν να αυτονομηθούν.
Τα μοναχοπαίδια είναι ως επί το πλείστον καλοί μαθητές και επιμελείς με τις σχολικές τους υποχρεώσεις. Είναι συνήθως προσανατολισμένα σε υψηλές επιδόσεις και επιτεύγματα, αλλά ίσως έχουν και υψηλότερα επίπεδα άγχους γιατί οι γονείς τους περιμένουν πολλά από αυτά.
v Είναι μύθος ότι το μοναχοπαίδι θα παρουσιάσει προβλήματα με τις κοινωνικές του επαφές και τις φιλίες του επειδή δεν έχει αδελφάκια, ιδιαίτερα αν οι γονείς ενθαρρύνουν το παιδί να συμμετέχει σε εξωσχολικές και κοινωνικές δραστηριότητες που προϋποθέτουν την επαφή με συνομήλικα παιδιά.
Επειδή λαμβάνουν περισσότερη προσοχή από το οικογενειακό τους περιβάλλον τους, δημιουργούν πιο βαθιά συναισθηματικές σχέσεις και επενδύουν περισσότερο στα ενδο-οικογενειακά δυναμικά, σε σχέση με τα παιδιά που έχουν πολλά αδέλφια όπου η προσοχή των γονέων και των άλλων προσώπων φροντίδας (γιαγιάδες, παππούδες, κ.ά) πρέπει να μοιραστεί σε όλα τα παιδιά.
Τα μοναχοπαίδια δεν είναι εξ’ ορισμού κακομαθημένα παιδιά. Είναι πολύ σημαντικό, όπως και όταν η οικογένεια απαρτίζεται από πολλά παιδιά, έτσι και όταν υπάρχει μόνο ένα παιδί, να εφαρμόζονται από τους γονείς σταθεροί κανόνες και όρια στη διαπαιδαγώγησή του, καθώς και να υπάρχει ένα λογικό μέτρο όσο αφορά τα –υλικά κυρίως –αγαθά που του παρέχονται, ώστε να αποφεύγεται το ενδεχόμενο να μεγαλώσουν ένα παιδί κακομαθημένο, που δεν δέχεται το «όχι» και που δυσκολεύεται να οριοθετήσει τις απαιτήσεις του.
