Μαζί ή χώρια; Του Γιώργου Τριάντου

Δεδομένες μέχρις στιγμής περίπου 4 υποψηφιότητες για το Δήμο της Ρόδου. Δεν ξέρω τι βγάλουν οι ημέρες και αν οι τέσσερεις γίνουν 2 ή γίνουν 14. Σε όλες τις εξαγγελίες θα ακούσουμε περίπου τα ίδια λόγια ανάπτυξης, βελτίωσης, ανάδειξης του Δήμου και του νησιού (αν τελικά παραμείνει ένας Δήμος, γιατί οι λάγνοι δεν ησύχασαν ακόμα).
Νέοι άνθρωποι φαίνεται ότι θα διεκδικήσουν την υποψηφιότητα. Ίσως όχι νέοι ηλικιακά, αλλά νέοι σε αρχηγικές διαδικασίες. Δεν είναι κακό ούτε αποτρεπτικό το γεγονός αυτό. Υποτίθεται ότι έχουν στο μυαλό τους ένα νέο σύστημα διαχείρισης των κοινών, υποτίθεται ότι θέλουν να φέρουν μια νέα αντίληψη και ένα νέο πρόγραμμα για το Δήμο, που κακά τα ψέματα ίσως έχει ανάγκη περισσότερο από ποτέ. Αυτό δεν συνεπάγεται καταστροφή του ότι έχει γίνει μέχρι τώρα και μηδενισμός όπου έργου έχει παραχθεί. Γιατί θα είναι μεγάλη πλάνη και υποκρισία να αγνοήσει κανείς το γεγονός, ότι η πρώτη Καλλικρατική δημαρχιακή θητεία ήταν μοιραία ταγμένη να επωμιστεί όλο το βάρος της δημιουργίας του Ενιαίου Δήμου, όλη την αποστέρηση πόρων (εσόδων και επιχορηγήσεων) και όλη τη δυσπιστία και τη δυσαρέσκεια. Μερικές φορές δίκαια άλλες φορές άδικα, δεν έχει τελικά μεγάλη σημασία. Σημασία έχει ότι το μεγαλύτερο μέρος της δουλειάς έγινε και αυτό ας το έχουν υπόψη τους εκείνοι που ακόμα προσπαθούν για τη διάσπαση του Δήμου.

Τι μένει από όλη αυτή τη διαδικασία; Ότι η επόμενη Καλλικρατική Δημαρχία θα έχει περισσότερο χρόνο και δυνατότητα να προγραμματίσει, οραματιστεί και να δημιουργήσει. Και όπως και να το δει κανείς, ότι απόχρωσης γυαλιά και αν φορά, θα είναι μεγάλο λάθος η επίκληση και η αναζήτηση χρισμάτων και χρησμών. Και κατά την ταπεινή μου γνώμη μεγάλο επίσης λάθος θα είναι ο διαχωρισμός των πολιτών-δημοτών σε ημέτερους, συμπαθούντες ή ακολουθούντες. Ο σκοπός πρέπει να παραμείνει ένας, το όραμα ένα, η πραγματοποίηση υπόθεση πολλών.
Έχοντας υπόψη το γεγονός, υποστηριζόμενο από πολλούς, ότι η υποψηφιότητες πρέπει να έχουν το πολιτικό χρώμα τους και την πολιτική δικαίωση της επιλογής τους, δεν πρέπει να απομακρυνθούμε από την κοινωνική, αλληλέγγυα και αναπτυξιακή διάσταση κάθε υποψηφιότητας. Και να για να γίνει αυτό πραγματικότητα χρειάζεται συναίνεση, ευρύτερη κοινωνική αποδοχή, διεύρυνση της έννοιας της συνεργασίας και δημιουργία ενός μεγάλου τοπικού μετώπου που θα μπορέσει με την δυναμικότητα και την μαζικότητά του να δημιουργήσει τις κατάλληλες συνθήκες για την ανάπτυξη και την αποκατάσταση της Ρόδου.

Μπορεί κάποιος να πει ότι πάμε να φτιάξουμε μια δημοτική δικτατορία; Η απάντηση είναι «ασφαλώς όχι». Γιατί οι δικτατορίες δεν έχουν δημοκρατική νομιμοποίηση. Και ασφαλώς πάντα θα υπάρχει αντιπολίτευση, γιατί κάποιοι πάλι θα ακολουθήσουν τον μοναχικό τους δρόμο, είτε γιατί έτσι πρέπει να γίνει, είτε γιατί αρνούνται να ξεπεράσουν γραμμές και  ταμπού, είτε γιατί δεν μπορούν να εντάξουν το “εγώ” μέσα στο “εμείς”.
Γιατί λοιπόν, αγαπητοί υποψήφιοι, δεν κάθεστε όλοι μαζί να συζητήσετε, να συμφωνήσετε ή να διαφωνήσετε αλλά στο τέλος να καταλήξετε ότι υπάρχουν πολλά και σημαντικότερα πράγματα πάνω από την υποψηφιότητα; Είναι τόσο παράλογο, τόσο καταραμένο, τόσο ανύπαρκτο το ενδεχόμενο της δημιουργίας ενός κοινού, ισχυρού και κοινωνικά αποδεκτού ψηφοδελτίου; Ενός συνδυασμού που θα μπορεί να αντιμετωπίσει όποια κακόβουλη και επίβουλη θέση και κριτική; Αν δεν έχετε καταλάβει, κανένας δήμαρχος δεν θα μπορέσει να σταθεί αν δεν έχει όποιο σχετικά και συγκριτικά καλύτερο ανθρώπινο δυναμικό μέσα στο Συμβούλιο του. Δεν είναι άδικο να διασκορπίζεται η γνώση, η θέληση και η δυναμική μέσα σε αντιμαχόμενες παρατάξεις;  Μπορεί κάποιος ή πολλοί περισσότεροι να πουν ότι ο καλός φαίνεται όπου και να είναι. Όμως είναι γνωστό επίσης ότι οι περιχαρακώσεις και οι παραταξιακή νοοτροπία είναι συχνά-πυκνά αποτρεπτικοί παράγοντες.

Και στο ερώτημα ποιος τελικά θα είναι επικεφαλής, η απάντηση είναι ότι η ελληνική “εφευρετικότητα” έχει και λύσεις και διεξόδους και εναλλακτική δημαρχία.

Μπορεί τελικά, αυτή η πρόταση που ξετυλίγεται μπροστά σας, να χαρακτηριστεί μη εφαρμόσιμη, γραφική, ιδανικά ανεφάρμοστη. Μπορεί όμως, μέσα στη συχνότητα των πιθανοτήτων να είναι μια τελευταία ευκαιρία για τη Ρόδο του all inclusive, της πολιτιστικής απαξίωσης, της ποιότητάς της, της πραγματικής της θέσης και δύναμής της. Ίσως να αποτελεί την ευκαιρία της “ζωής” μας, τώρα που η απαξίωση κάθε παλαιοκομματικού κατεστημένου είναι γεγονός, τώρα που η καταιγίδα των νεοσωτήρων και παρά φύσει κυβερνώντων έρχεται να σαρώσει ότι έχει απομένει από κοινωνική ευαισθησία, πρόνοια, δικαιοσύνη και ανθρωπιά.
Ας είναι λοιπόν η κοινωνία των Ροδιτών εκείνη που θα ξεπεράσει φραγμούς, νοοτροπίες και ιδιοτελείς στοχεύσεις και συμφέροντα για να μπορέσει να επιβιώσει. Δεν επικροτώ και δε συμμερίζομαι την άποψη ότι όλοι είναι ανίκανοι. Στηρίζω όμως το γεγονός ότι όλοι μαζί μπορούμε και θέλουμε. Γιατί ένας ικανός δεν είναι αρκετός. Ένας ανίκανος είναι επικίνδυνος
Δεδομένες μέχρις στιγμής περίπου 4 υποψηφιότητες για το Δήμο της Ρόδου. Δεν ξέρω τι βγάλουν οι ημέρες και αν οι τέσσερεις γίνουν 2 ή γίνουν 14. Σε όλες τις εξαγγελίες θα ακούσουμε περίπου τα ίδια λόγια ανάπτυξης, βελτίωσης, ανάδειξης του Δήμου και του νησιού (αν τελικά παραμείνει ένας Δήμος, γιατί οι λάγνοι δεν ησύχασαν ακόμα).
Νέοι άνθρωποι φαίνεται ότι θα διεκδικήσουν την υποψηφιότητα. Ίσως όχι νέοι ηλικιακά, αλλά νέοι σε αρχηγικές διαδικασίες. Δεν είναι κακό ούτε αποτρεπτικό το γεγονός αυτό. Υποτίθεται ότι έχουν στο μυαλό τους ένα νέο σύστημα διαχείρισης των κοινών, υποτίθεται ότι θέλουν να φέρουν μια νέα αντίληψη και ένα νέο πρόγραμμα για το Δήμο, που κακά τα ψέματα ίσως έχει ανάγκη περισσότερο από ποτέ. Αυτό δεν συνεπάγεται καταστροφή του ότι έχει γίνει μέχρι τώρα και μηδενισμός όπου έργου έχει παραχθεί. Γιατί θα είναι μεγάλη πλάνη και υποκρισία να αγνοήσει κανείς το γεγονός, ότι η πρώτη Καλλικρατική δημαρχιακή θητεία ήταν μοιραία ταγμένη να επωμιστεί όλο το βάρος της δημιουργίας του Ενιαίου Δήμου, όλη την αποστέρηση πόρων (εσόδων και επιχορηγήσεων) και όλη τη δυσπιστία και τη δυσαρέσκεια. Μερικές φορές δίκαια άλλες φορές άδικα, δεν έχει τελικά μεγάλη σημασία. Σημασία έχει ότι το μεγαλύτερο μέρος της δουλειάς έγινε και αυτό ας το έχουν υπόψη τους εκείνοι που ακόμα προσπαθούν για τη διάσπαση του Δήμου.

Τι μένει από όλη αυτή τη διαδικασία; Ότι η επόμενη Καλλικρατική Δημαρχία θα έχει περισσότερο χρόνο και δυνατότητα να προγραμματίσει, οραματιστεί και να δημιουργήσει. Και όπως και να το δει κανείς, ότι απόχρωσης γυαλιά και αν φορά, θα είναι μεγάλο λάθος η επίκληση και η αναζήτηση χρισμάτων και χρησμών. Και κατά την ταπεινή μου γνώμη μεγάλο επίσης λάθος θα είναι ο διαχωρισμός των πολιτών-δημοτών σε ημέτερους, συμπαθούντες ή ακολουθούντες. Ο σκοπός πρέπει να παραμείνει ένας, το όραμα ένα, η πραγματοποίηση υπόθεση πολλών.
Έχοντας υπόψη το γεγονός, υποστηριζόμενο από πολλούς, ότι η υποψηφιότητες πρέπει να έχουν το πολιτικό χρώμα τους και την πολιτική δικαίωση της επιλογής τους, δεν πρέπει να απομακρυνθούμε από την κοινωνική, αλληλέγγυα και αναπτυξιακή διάσταση κάθε υποψηφιότητας. Και να για να γίνει αυτό πραγματικότητα χρειάζεται συναίνεση, ευρύτερη κοινωνική αποδοχή, διεύρυνση της έννοιας της συνεργασίας και δημιουργία ενός μεγάλου τοπικού μετώπου που θα μπορέσει με την δυναμικότητα και την μαζικότητά του να δημιουργήσει τις κατάλληλες συνθήκες για την ανάπτυξη και την αποκατάσταση της Ρόδου.

Μπορεί κάποιος να πει ότι πάμε να φτιάξουμε μια δημοτική δικτατορία; Η απάντηση είναι «ασφαλώς όχι». Γιατί οι δικτατορίες δεν έχουν δημοκρατική νομιμοποίηση. Και ασφαλώς πάντα θα υπάρχει αντιπολίτευση, γιατί κάποιοι πάλι θα ακολουθήσουν τον μοναχικό τους δρόμο, είτε γιατί έτσι πρέπει να γίνει, είτε γιατί αρνούνται να ξεπεράσουν γραμμές και  ταμπού, είτε γιατί δεν μπορούν να εντάξουν το “εγώ” μέσα στο “εμείς”.
Γιατί λοιπόν, αγαπητοί υποψήφιοι, δεν κάθεστε όλοι μαζί να συζητήσετε, να συμφωνήσετε ή να διαφωνήσετε αλλά στο τέλος να καταλήξετε ότι υπάρχουν πολλά και σημαντικότερα πράγματα πάνω από την υποψηφιότητα; Είναι τόσο παράλογο, τόσο καταραμένο, τόσο ανύπαρκτο το ενδεχόμενο της δημιουργίας ενός κοινού, ισχυρού και κοινωνικά αποδεκτού ψηφοδελτίου; Ενός συνδυασμού που θα μπορεί να αντιμετωπίσει όποια κακόβουλη και επίβουλη θέση και κριτική; Αν δεν έχετε καταλάβει, κανένας δήμαρχος δεν θα μπορέσει να σταθεί αν δεν έχει όποιο σχετικά και συγκριτικά καλύτερο ανθρώπινο δυναμικό μέσα στο Συμβούλιο του. Δεν είναι άδικο να διασκορπίζεται η γνώση, η θέληση και η δυναμική μέσα σε αντιμαχόμενες παρατάξεις;  Μπορεί κάποιος ή πολλοί περισσότεροι να πουν ότι ο καλός φαίνεται όπου και να είναι. Όμως είναι γνωστό επίσης ότι οι περιχαρακώσεις και οι παραταξιακή νοοτροπία είναι συχνά-πυκνά αποτρεπτικοί παράγοντες.

Και στο ερώτημα ποιος τελικά θα είναι επικεφαλής, η απάντηση είναι ότι η ελληνική “εφευρετικότητα” έχει και λύσεις και διεξόδους και εναλλακτική δημαρχία.
Μπορεί τελικά, αυτή η πρόταση που ξετυλίγεται μπροστά σας, να χαρακτηριστεί μη εφαρμόσιμη, γραφική, ιδανικά ανεφάρμοστη. Μπορεί όμως, μέσα στη συχνότητα των πιθανοτήτων να είναι μια τελευταία ευκαιρία για τη Ρόδο του all inclusive, της πολιτιστικής απαξίωσης, της ποιότητάς της, της πραγματικής της θέσης και δύναμής της. Ίσως να αποτελεί την ευκαιρία της “ζωής” μας, τώρα που η απαξίωση κάθε παλαιοκομματικού κατεστημένου είναι γεγονός, τώρα που η καταιγίδα των νεοσωτήρων και παρά φύσει κυβερνώντων έρχεται να σαρώσει ότι έχει απομένει από κοινωνική ευαισθησία, πρόνοια, δικαιοσύνη και ανθρωπιά.
Ας είναι λοιπόν η κοινωνία των Ροδιτών εκείνη που θα ξεπεράσει φραγμούς, νοοτροπίες και ιδιοτελείς στοχεύσεις και συμφέροντα για να μπορέσει να επιβιώσει. Δεν επικροτώ και δε συμμερίζομαι την άποψη ότι όλοι είναι ανίκανοι. Στηρίζω όμως το γεγονός ότι όλοι μαζί μπορούμε και θέλουμε. Γιατί ένας ικανός δεν είναι αρκετός. Ένας ανίκανος είναι επικίνδυνος – See more at: http://www.verena.gr/content/%CE%BC%CE%B1%CE%B6%CE%AF-%CE%AE-%CF%87%CF%8E%CF%81%CE%B9%CE%B1-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CE%B3%CE%B9%CF%8E%CF%81%CE%B3%CE%BF%CF%85-%CF%84%CF%81%CE%B9%CE%AC%CE%BD%CF%84%CE%BF%CF%85#sthash.63ySmHDN.UehpAQxg.dpuf

Pin It on Pinterest