οι λέξεις
δικές μας είναι,
παιδιά δικά μας
βγαίνουν από μέσα μας
και ψάχνουν σαν τα μελίσσια
τη γύρι από το λουλούδι να γευτούν
ψυχή να βρουν και να φωλιάσουν
με πονάνε οι λέξεις ,που χάνονται
στη λάθος μετάφραση του νου
και κουρασμένες, πέφτουν στο κενό
οι λέξεις ίδιες είναι
δεν υπάρχουν παλιές και νέες
όμορφες και άσχημες
δεν είναι πάντα, στάχι για να τις θερίσεις
γλυκό ψωμί από το σπόρο τους να γευτείς
το νόημα αλλάζει με τη διάθεση
του πως είναι ο πομπός και πως ο δέκτης
αν πεις
που χάθηκες; θα είναι
αγωνία, αναζήτηση, δίψα για αυτόν που νοιάζεσαι,
μα ίσως! έλεγχο το δει
αν βγάλεις από μέσα σου τη πιο γλυκιά λέξη να πετάξει
Σ΄ Αγαπώ,
Ξέρεις πως σε ψυχή αδιάφορη ποτέ της δεν θα φωλιάσει
Και τότε, κουράγιο για να επιστρέψει ίσως δεν βρει
έτσι, που για πάντα να χαθεί
«Ήλιος, θάλασσα, νύχτα, φεγγάρι , άστρα»
έχουν τη λάμψη τους σαν βγουν,
μα ! και τις βουβές ολέθριες στιγμές τους
«Μοναξιά» και «Φεύγω»
λέξεις που βγαίνουν από μέσα σου
σε δρόμο δύσβατο τραβούν
Ποτέ δεν ξέρεις αν θα τις καταλάβουν
Όπως αν μέσα στη δύσκολη νύχτα
Κάποιος, ακούγοντας τις, θα σε σκεφτεί
κάθε μας λέξη,
βγαίνει μένει ή πεθαίνει
όπως η αγάπη
το γεμάτο ή το άδειο βλέμμα
είναι της συνάντησης μας ή της απομάκρυνσης μας, λόγος
αυτός που μας αγγίζει ή μας απωθεί
Του Γιώργου Χατζηδιάκου 
