Ένα «μπορούμε» …Α-νυπότακτο.
Της Ιωάννας Μαρίνου
« Ντύσου καλά» μας έλεγαν όταν είμαστε παιδιά.
«Ντύσου καλά ,να μην κρυώσεις»
Κι εμείς ,παιδιά καλά ,υπάκουα ,μάθαμε το μάθημα μας. Τόσο καλά μάλιστα ώστε ντύσαμε τα πάντα γύρω μας. Ακόμη και τις λέξεις μας! Τυλίξαμε γύρω τους ένα -α – για προστασία. Ντύσαμε μ αυτό ,λέξεις όπως το ΄Α-γνωστο, το Α-βέβαιο ,το Α-διέξοδο και ησυχάσαμε. Τώρα οι λέξεις μας ζεστές χουχουλιάζουν στην αδράνεια τους κι εμείς στην απενοχοποίηση μας.
Βαφτίσαμε τις συνθήκες Α-διέξοδες και σταματήσαμε. Γιατί τα αδιέξοδα μας στερούν τη δυνατότητα να προχωρήσουμε. Σωστά? Ποιος λοιπόν θα μας κατηγορήσει όταν μένουμε καθηλωμένοι? Κανείς.
Συμμαχήσαμε με το στερητικό -Α για να μη …στερηθούμε την ασφάλεια μας, για να μη ρισκάρουμε. Είπαμε «Είναι Α-δύνατο», «Είναι Α-σκοπο»,για να δικαιολογήσουμε τις ήττες μας. Αυτές που σημαίνει κάθε φορά η οπισθοχώρηση μας μπροστά στην αλλαγή.
Ορίσαμε το μέλλον «Α-βέβαιο» για να μπορέσουμε να …βεβαιώσουμε τα αίτια θανάτου του ονείρου.
Και κάπως έτσι, μ ένα στερητικό-Α για μαντήλι στο χέρι, παραμένουμε Α-κίνητοι στην ακτή αποχαιρετώντας τις στιγμές που φεύγουν, κοιτώντας τις ελπίδες να χάνονται στον ορίζοντα.
Πιστέψαμε πως πίσω απ αυτό το μικρό – α – κρύψαμε καλά όλα όσα δεν τολμήσαμε.
Μα τελικά κάναμε λάθος ,γιατί κάπου κοντά στο Α-βέβαιο, στο Α-διέξοδο, στο Α-γνωστο ,θα υπάρχει πάντα ένα …Α-τίθασο,ένα … Αν-υπότακτο «μπορούμε» που θα ζητάει εξηγήσεις.
