Ήταν 13 Μαρτίου 2005 όταν ο William, μέλος των Βρετανικών Ενόπλων Δυνάμεων, είχε επιστρέψει στη Γερμανία για να παρευρεθεί στην κηδεία του παππού του.
Το επόμενο πρωί πήγε στο γυμναστήριο και έπαιξε βόλεϊ για 45 λεπτά. Όταν επέστρεψε στο γραφείο του, τσέκαρε τα email του προτού πάει στον οδοντίατρο για απονεύρωση.
“Θυμάμαι να κάθομαι στην καρέκλα και ο οδοντίατρος να μου κάνει τοπική αναισθησία”, θυμάται. Μετά από αυτό, το απόλυτο κενό. Από τότε δεν ήταν σε θέση να θυμάται σχεδόν τίποτα για περισσότερα από 90 λεπτά.
Έτσι ενώ μπορεί περιγράψει σε κάποιον τη φορά που γνώρισε τον Δούκα της Υόρκης για μια σύντομη ενημέρωση στο υπουργείο Εθνικής Άμυνας, δεν μπορεί να θυμηθεί που ζει τώρα.
Ξυπνά κάθε μέρα πιστεύοντας ότι είναι ακόμα στη Γερμανία το 2005, περιμένοντας να επισκεφθεί τον οδοντίατρο. Αν δεν καταγράφει τις εμπειρίες του, το πέρασμα του χρόνου δεν σημαίνει τίποτα για αυτόν.
Σήμερα ξέρει μόνο ότι υπάρχει ένα πρόβλημα, καθώς ξέρει ότι η σύζυγός του και ο ίδιος έχουν κρατήσει λεπτομερείς σημειώσεις στο κινητό του σε έναν φάκελο με τίτλο “Πρώτο πράγμα – διάβασε αυτό”.
Είναι σαν όλες τους οι μνήμες να γράφονται με αόρατο μελάνι που εξαφανίζεται σιγά σιγά. Αυτό το πραγματικό ιατρικό μυστήριο προσφέρει μια σπάνια ματιά στα κρυμμένα βάθη της λειτουργίας του εγκεφάλου.
Ενώ οι γιατροί υποψιάζονταν αρχικά ότι είχε αντιδάσει άσχημα στο αναισθητικό, κάτι που προκάλεσε εγκεφαλική αιμορραγία, δεν κατάφεραν να βρουν αποδείξεις. Έτσι, πήρε εξιτήριο από το νοσοκομείο και το μυστήριο να παραμένει άλυτο.
Η οικογένειά του μετακόμισε στην Αγγλία και η υπόθεση ανατέθηκε στο γραφείο του Gerald Burgess, κλινικού ψυχολόγου στο Leicester. Η προφανής εξήγηση θα ήταν πως είχε μια μορφή αμνησίας και πως αποτελεί ψυχογενή νόσο.
Ορισμένοι ασθενείς αναφέρουν απώλεια μνήμης μετά από ένα τραυματικό γεγονός. Αυτό τείνει να αποτελεί μηχανισμό αντιμετώπισης για την αποφυγή σκέψης οδυνηρών γεγονότων στο παρελθόν. Ωστόσο, ο William ήταν ευτυχισμένος πατέρας, αξιωματικός στρατού και με καλή αξιολόγηση της δουλειάς του.
“Είναι ερώτημα εκατομμυρίων λιρών και δεν έχω απάντηση” σημείωσε ο κλινικός ψυχολόγος Gerald Burgess που βρήκε 5 παρόμοιες περιπτώσεις μυστηριώδους απώλειας μνήμης χωρίς εγκεφαλική βλάβη.
“Θα μπορούσε να είναι μια γενετική προδιάθεση που χρειάζεται έναν καταλύτη για να ξεκινήσει η διαδικασία”. Ελπίζει με το νέο του βιβλίο να ενθαρρύνει και άλλους ψυχολόγους να μοιραστούν παρόμοιες ιστορίες που ίσως γεννήσουν και νέες θεωρίες.
“Θέλω να συνοδεύσω την κόρη μου στον γάμο και να το θυμάμαι. Αν τα παιδιά μου κάνουν παιδιά, θα ήθελα να θυμάμαι ότι έχω εγγόνια και ποια είναι”.
Προς το παρόν η περίπτωση του William μας υπενθυμίζει πόσα λίγα πράγματα γνωρίζουμε για τη μνήμη μας.
