Φιγούρα καθημερινή
να περπατά τον βλέπεις
κρατώντας,
στα ροζιασμένα χέρια του
ένα λυχνάρι
σαν τον Διογένη
ανθρώπους, πίστευες
πως έψαχνε να βρει
μα λάθεψες
φίλους , και χρόνο
αναζητά, χαμένες αναμνήσεις
το χρόνο του
προσπάθησε
πίσω για τον φέρει
μα αυτός
αμείλικτος φευγάτος
την ίδια πορεία
με τον ήλιο χαράζει
και χάνεται
η ζωή του
μια λάμψη
ίδια με τις αστραπές
που μάταια
προσπάθησε να φυλακίσει
οι αναμνήσεις
από μόνες τους
μια δοκιμασία
φόβος σε σκοτεινό δωμάτιο
οι φίλοι του αόρατοι
μακρινά αστέρια
χαθήκαν στους δρόμους της λησμονιάς
τα χρώματα ξεθώριασαν και δεν τα βλέπει
το γκρι κυριαρχεί
το άρωμα των λουλουδιών
τίποτα δε του θυμίζει
παρόλα αυτά
τη πίστη του δε έχασε
μόνο το χρόνο
αυτόν που του ρυτίδωσε
το πρόσωπο
αυτόν που ακόμα
να προλάβει
τους δρόμους διασχίζει
ξανά και ξανά
ψάχνοντας για τους χαμένους
φίλους
και τις αναμνήσεις
για χρώματα ποιο λαμπερά
και αρώματα μεθυστικά
και μια ζωή
νέα ζωή
να τον τυλίξει
Γιώργος Χατζηδιάκου
