Παρακολουθώ τις πολιτικές εξελίξεις στη χώρα μας το τελευταίο διάστημα, συστηματικότερα απ’ ότι παλιά, ειδικά από την Παρασκευή το βράδυ όπου ο Πρωθυπουργός της χώρα εξήγγειλε τη διεξαγωγή δημοψηφίσματος για ένα κρίσιμο εθνικό θέμα. Μέχρι εκείνη τη στιγμή, τη λέξη “δημοψήφισμα” την είχα μόνο διδαχθεί στο μάθημα της ιστορίας στο σχολείο. Θυμήθηκα ξανά γιατί δεν παρακολουθούσα την πολιτική και παλαιότερα…
Δε θέλω να πάρω πολιτική θέση υπέρ του “ΟΧΙ” ή του “ΝΑΙ”. Δεν έχω τέτοιο σκοπό. Πέραν τούτης της απάντησης που σίγουρα κρίνει το μέλλον της χώρας μας όποια και να είναι , ξημερώνοντας μια “διαφορετική πλέον Δευτέρα” για την Ελλάδα, θα ήθελα κάποιος να μου δώσει μια πιο σημαντική απάντηση που θα πρεπε να απασχολεί την κοινωνία μας και κυρίως τους νέους ανθρώπους.
Ακούμε συχνά τόσο από την κυβέρνηση όσο και από την αντιπολίτευση , σε ανακοινώσεις και δηλώσεις τους να αναφέρουν τις βαρύγδουπες λέξεις “αξιοπρέπεια” και υπερηφάνεια” , τονίζοντας την ουσία της λέξης για το ηθικό του Έλληνα. Ο καθένας προσαρμόζει το νόημα των λέξεων αυτών στις δικές του πολιτικές πεποιθήσεις.
Εγώ πάντως στα εικοσιπέντε μου χρόνια, δεν αισθάνομαι ούτε αξιοπρεπής ούτε υπερήφανη Ελληνίδα όταν παρακολουθώ τη συζήτηση στη βουλή για τη διεξαγωγή δημοψηφίσματος, ίσως την πιο κρίσιμη ψηφοφορία της μεταπολίτευσης και βλέπω 300 συνανθρώπους μου, εκλεγμένους να εκπροσωπούν και να υπερασπίζονται τη Δημοκρατία, να τσακώνονται , να βρίζονται “με ευγένεια”, να φωνάζουν , να μην μπορούν να συνυπάρξουν για το καλό της χώρας ούτε σε μια τόσο σημαντική στιγμή. Προτεραιότητα ακόμα και τώρα είναι ποιος μίλησε, ποιος σηκώθηκε, ποιος κάθισε, ποιος γέλασε. Όχι το αύριο του τόπου μας.
Που είναι η αξιοπρέπεια και η υπερηφάνεια του Έλληνα όταν σε πάνελ τηλεοπτικής εκπομπής δεν μπορείς να συζητήσεις πολιτισμένα με τον συνομιλητή σου ή τον οικοδεσπότη; Αναδεικνύοντας μόνο της αξίες της βαρβαρότητας και της λεκτικής βίας.
Δε νιώθω επίσης αξιοπρεπής και υπερήφανος βλέποντας την οικογένεια μου, τους γείτονες μου, τους συνεργάτες μου, τους φίλους και γνωστούς να χαλάνε τις διαπροσωπικές τους σχέσεις επειδή έχουν διαφορετική άποψη περί του δημοψηφίσματος και του υπαίτιου αυτής της δύσκολης κατάστασης.
Αξιοπρεπής και υπερήφανος όταν τα κοινωνικά δίκτυα γεμίζουν από βρισιές και χλευασμούς προς τον συμπολίτη μας που εκφράζει διαφορετική άποψη από τη δική μας;
Πως μπορούμε όλοι εμείς λοιπόν να λέμε ότι το δημοψήφισμα αυτό είναι ύψιστη μορφή δημοκρατίας, όταν τη δημοκρατία αυτή δε τη σεβόμαστε καν στην προσωπική μας ζωή; Πως μπορούμε να είμαστε υπερασπιστές της δημοκρατίας της κοινωνίας όταν δε σεβόμαστε αυτόν που κάθεται διπλά μας αλλά διαφωνεί μαζί μας, τη διαφορετικότητα, τον πολιτισμό μας;
Εμείς οι Έλληνες πρώτοι ποδοπατάμε με αυτό τον καθημερινό και ανάρμοστο τρόπο τη δημοκρατία και την ελευθερία του λόγου που η χώρα μας γέννησε… Θέλουμε να το φωνάζουμε στους ξένους, χωρίς να το ακούμε εμείς οι ίδιοι.
Από μικρό παιδί ακούω “Η Ελλάδα, μητέρα του πολιτισμού, έδωσε τα φώτα της σε όλο τον κόσμο”. Ναι δε διαφώνησα ποτέ και είμαι περήφανη πάντα για τους προγόνους μου. Ήταν πολιτισμένος λαός. Εμείς αλήθεια είμαστε; Στα δικά μου “πιστεύω” , πρώτα ανθρωπιάς και έπειτα πολιτικά, η αξιοπρέπεια και η περηφάνια έχει χαθεί μόνο μέσα σε μια εβδομάδα.
Λυπάμαι που η πολιτική είναι ικανή να διχάσει έναν ολόκληρο λαό. Και τολμάω να το λέω με αθωότητα μικρού παιδιού. Ανέκαθεν γινόταν αυτό, ανεξαρτήτως χρώματος μπλε, κόκκινου, πράσινου, πολύχρωμου! Οι Έλληνες ενωμένοι μπορούν να πετύχουν πολλά, μπορούν να αλλάξουν τον κόσμο όλο γιατί ζουν ενστικτωδώς, με την καρδιά, με τη ψυχή, με την ανθρωπιά.
Απλά το θυμούνται, όταν πλέον μπροστά τους έχουν αδιέξοδο, ενώ έχουν περάσει χιλιάδες σταυροδρόμια…
Θα νιώσω αξιοπρέπεια και υπερηφάνεια όταν δω όλους τους Έλληνες ενωμένους απέναντι στις καταστάσεις, είτε υπαίτιους είτε όχι γι αυτές, αλλά πάντα πατριώτες. Οι προδότες δεν έχουν θέση σε αυτή τη χώρα. Και όταν οι πατριώτες ενωθούν, θα φύγουν γιατί απέναντι τους θα έχουν ένα αξιοπρεπές έθνος..
Μια ταπεινή άποψη, από μια Ελληνίδα, μακρυά από κομματικές ταυτότητες.
Υ.Γ. Είτε “ΝΑΙ”, είτε “ΟΧΙ”, πλέον το μέλλον για τη νέα γενιά προβλέπεται δυσοίωνο και πολύ δύσκολο… Αλλά ονειρεύομαι ακόμα ότι βλέποντας τα λάθη των παλιών , θα χαράξουμε μια διαφορετική πορεία αξιοπρεπή και υπερήφανη όσο δύσκολη και να ναι…
Υ.Γ.2. Αναζητώντας τον τίτλο αυτού του άρθρου στη δημοφιλέστερη διαδικτυακή μηχανή αναζήτησης, θα αναρτηθούν εικόνες όλων των πολιτικών προσώπων της χώρας!
Α.Κ.
