Αγρίμι
Αναβοσβήνουνε τα φώτα, σε μαγεύουν
με μια αφέλεια παιδική θες να τα πιάσεις˙
τώρα που όλα τα ζητάς, ξεχνάς τι απομένουν
και ξεκινάς χωρίς να ξέρεις που θα φθάσεις.
Κοιτάζεις στα χαμένα, δεν ορίζεις
ποτέ σαν να μην είδες σταυροδρόμι.
Αγρίμι, που το δάσος σου γνωρίζεις,
μα ξένη μοιάζει η άσφαλτος κι οι δρόμοι.
Τα βήματα σου θέλεις να μετρήσεις,
ένα δειλά κάνεις μπροστά, και δύο πίσω.
Τα ίχνη σου νομίζεις πως αν σβήσεις
τρόπο δεν θάχω μυστικό ν΄ ακολουθήσω.
Ήλιος και αγέρας σου μπερδεύουν την οσμή
φωνές ακούς˙ εκεί που άκουγες ποτάμια.
Ποιος είπε πως δική σου ειν’ όλη η γη;
Αν θα ζυγίσεις την χαρά, δυο φύρα δράμια.
Είναι η στιγμή που πρέπει να χωρίσεις
σημαντικά, ασήμαντα, και πάθη.
Μπροστά θα πας; ή πίσω θα γυρίσεις;
πάντα στα δύσκολα σε ρίχνουνε τα λάθη.
Τρέξε, κουνήσου! Δεν κατάλαβες ακόμα;
Ο μόνος ύπουλος εχθρός ο εαυτός σου!
‘Η παραδίνεσαι σ’ αυτόν ψυχή και σώμα,
ή τον κρατάς να μείνει πάντα σύμμαχός σου
Ελένη Χατζηπέτρου
