Αγώνας και Ζωή από μια 88χρονη – Γράφει ο Μικκιός Μιχάλης

Έξω από τη Μονή, της Αγίας Αναστασίας στη Ρόδο , συναντώ μια γιαγιούλα μαυροφορεμένη, από αυτές που θα έλεγες πως δεν υπάρχουν πια, πως χάθηκαν μαζί με μια άλλη Ελλάδα που εξαφανίστηκε. Κι όμως! Κάτω από τον ανοιξιάτικο ήλιο, η γριά αυτή προσπαθεί να βγάλει τα προς το ζην πουλώντας χόρτα που στα εκκλησάκια …. μάζεψε η ίδια, στους προσκυνητές.

Πιάνω ψιλή κουβέντα μαζί της.

Πόσο χρονών είσαι, γιαγιά;»Ογδόντα οχτώ γιε μου», απαντά. Και μαζεύεις τα χόρτα αυτά μονάχη σου; Δεν φοβάσαι; Δεν κουράζεσαι;», επιμένω αδιάκριτα. Πώς να ζήσω, παιδί μου, έτσι που μας έκαναν; Κάπως πρέπει να δουλέψω κι εγώ», απαντά με απόλυτη φυσικότητα.

Ποιος ξέρει τι σύνταξη θα παίρνει. Εσείς οι νέοι «να δουλέψετε κι εσείς όπως πρέπει». Αυτό μοιάζει όχι τόσο με παράκληση, όσο με προσταγή μιας μάνας που ενδιαφέρεται για τα παιδιά της. Συνεχίζει την κουβέντα με τον πατέρ της μονής .

Τη ρωτάω αν μπορώ να την φωτογραφήσω. Δέχεται με κάποια ταλαιπωρία . Ο φακός καταγράφει παραπάνω από χίλιες λέξεις: Ένα πρόσωπο κουρασμένο, αλλά καθαρό. Πονεμένο ίσως, μα φωτεινό. Με τις σκοτούρες των 88…ματιών της , αλλά με βλέμμα μικρού παιδιού. Με όρεξη για ζωή και δημιουργία που ίσως δεν έχουμε εμείς οι νέοι. Έχουμε αργήσει και πρέπει να φύγουμε.

Η γιαγιούλα μας αποχαιρετά με χίλιες δυο ευχές. «Ο Θεός να σας ξαναφέρει εδώ πάνω»,ο θεός να σας δίνει δύναμη και να παίρνει την δικιά μου παιδί μου επαναλαμβάνει. Της κάνω μια τελευταία ερώτηση: Πώς θα πας στο σπίτι σου, γιαγιά; Μένεις εδώ κοντά… Ναι, σε ‘ένα χωριό παρακάτω. Με τα πόδια θα πάω…» Πράγματι, το χωριουδάκι της είναι λίγα χιλιόμετρα μακριά απο την πόλη ήταν 16 χιλιόμετρα κατηφόρα. Την ανηφόρα όμως πως την ανέβηκε;

Πώς άνθρωποι αυτής της ηλικίας παλεύουν και αγωνίζονται, έστω για τα καθημερινά τους πράγματα; Και πώς οι νεότεροι, δείχνουμε να έχουμε συμβιβαστεί με την υπάρχουσα κατάσταση και δεν σηκωνόμαστε από τις καρέκλες μας όχι…χόρτα να πάμε να μαζέψουμε, αλλά ούτε δυο βήματα να κάνουμε προς τα εμπρός;

Μόνο με τα αμάξια και τα μηχανάκια ξέρουμε Με αυτές τις σκέψεις κατηφορίζουμε προς το κέντρο . Μέσα μου, μια πρόταση επαναλαμβάνεται και δεν ξεχνιέται γεια στο στόμα σου !!!! : Σ’ ευχαριστούμε γιαγιά, γι’ αυτό το καλό μάθημα που μας έδωσες.

Μικκιός Μιχάλης

12736857_948421731861081_246561519_o

 

Pin It on Pinterest