Έκλεισε για άλλη μια φορά άρον άρον η Διοίκηση του Εργατικού Κέντρου Ρόδου τις εργασίες ενός ακόμα Συνεδρίου του, κλείνοντας απ’ έξω τις αγωνίες και τα αβάσταχτα πλέον προβλήματα των εργαζομένων.
Τι έκανε η Διοίκηση του ΕΚΡ για να ανταποκριθεί στην απαίτηση χιλιάδων εργαζομένων του νησιού: ΚΑΤΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ! Έκανε ότι είναι δυνατό για ν’απαξιώσει το Συνέδριο και ν’ αποφύγει τις ευθύνες των μελών της για τη στάση τους που αποδείχθηκε καταστροφική για τους εργαζόμενους που εκπροσωπούν:
Α)Προγραμμάτισε για πρώτη φορά στην ιστορία του Εργατικού Κέντρου τις εργασίες του Συνεδρίου απόγευμα εργάσιμης μέρας, με αποτέλεσμα να απουσιάζουν σχεδόν οι μισοί αντιπρόσωποι.
Β)Στρίμωξε μέσα σε δύο ώρες όλες τις διαδικασίες ώστε να μην γίνει ουσιαστική συζήτηση για τα προβλήματα που έχουν πάρει εφιαλτικές διαστάσεις μέσα στη κρίση και ν’ αποφευχθεί η συζήτηση για την οργάνωση της πάλης των εργαζομένων. Όλη τους η αγωνία ήταν να υπερψηφιστεί ο απολογισμός της Διοίκησης που φέρνει τη σφραγίδα του συμβιβασμού και της υποταγής στην εργοδοσία.
Γ)Αδυνατώντας να αντιπαρατεθεί στις τοποθετήσεις των μελών του ΠΑΜΕ που αποκάλυψαν το ρόλο της ως στυλοβάτη της κερδοφορίας των αφεντικών και της πολιτικής κυβέρνησης – ΕΕ που τη στηρίζει, η πλειοψηφία της Διοίκησης επιστράτευσε για ακόμη μια φορά τον ωμό αντικομουνισμό και την προβοκάτσια ενώ χρησιμοποίησε ακόμα και εκφράσεις των γηπέδων και της νύχτας, εντελώς ξένες προς το εργατικό κίνημα.
Στην ίδια ρότα είναι και η επίθεση στο συνδικαλιστή του Σωματείου των Ξενοδοχοϋπαλλήλων, μέλος του ΔΣ του ΕΚΡ και στέλεχος του ΠΑΜΕ Κώστα Γιαννόπουλο. Ξεκαθαρίζουμε ότι τα μέλη του ΠΑΜΕ δε θα τα «βάλει σε τάξη» η εργοδοτική – κυβερνητική πλειοψηφία στο ΕΚΡ, δε χρωστάνε σε κανένα. Μια τάξη υπηρετούν την εργατική, με κάθε τίμημα. Αυτό τους εξοργίζει, γιατί δυσαρεστούνται τ’αφεντικά τους. Γιατί η υπεράσπιση των συμφερόντων της εργατικής τάξης έρχεται σε ρήξη με το συνονθύλευμα των «αντιμνημονιακών» που δεν έχουν καμιά διαφορά ως προς τις θέσεις τους με αυτές των αφεντικών:
Πρώτον, ότι η ΕΕ και γενικότερα η συμμετοχή της Ελλάδας στους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς, είναι «μονόδρομος» για το λαό.Δεύτερον, ότι δεν μπορεί να υπάρξει άλλος δρόμος ανάπτυξης, πέρα από τον καπιταλιστικό. Τρίτον, ότι τα συμφέροντα εργοδοτών και εργαζομένων είναι κοινά, ότι η οικονομία είναι «εθνική». Και τέταρτο, ότι η λύση για τους εργαζόμενους θα έρθει «από τα πάνω», από μια κυβέρνηση, η οποία όμως δε θα ξεφεύγει ρούπι από όλα τα παραπάνω.
Όλα αυτά είναι απλά και μόνο ο μονόδρομος προς την κόλαση! Οι εργαζόμενοι δεν έχουν τίποτα να περιμένουν από αυτούς που υπηρέτησαν και υπηρετούν αυτή τη στρατηγική στο κίνημα γιατί είναι η στρατηγική της εργοδοσίας.
Δεν έχουν τίποτα να περιμένουν από αυτούς που δεν άφησαν δικαίωμα που να μην το έβαλαν για σφαγή πάνω στο τραπέζι των στημένων διαλόγων, που ξημεροβραδιάζονται στα γραφεία των Υπουργών, των Περιφερειαρχών και των Δημάρχων βαφτίζοντας την υποταγή του κινήματος στις ανάγκες των μεγαλοεπιχειρηματιών, αγώνα! Από αυτούς που σε τελική ανάλυση υπερασπίζονται με λύσσα το «δίκιο των αφεντικών» και αλυχτάνε μόλις κάποιος το αμφισβητήσει.
Γενικό συμπέρασμα που βγαίνει είναι η ανάγκη μαζικοποίησης των σωματείων, ιδιαίτερα με νέους εργαζόμενους που καταδικάστηκαν να είναι δούλοι για όλη τους τη ζωή. Να βγάλουν συμπεράσματα οι εργαζόμενοι ότι η ανάγκη να ανασυγκροτηθεί το εργατικό κίνημα σε ταξική κατεύθυνση είναι προϋπόθεση για την οποιαδήποτε θετική εξέλιξη στη ζωή τους.
Συμπόρευση με το ΠΑΜΕ, ρήξη και οργάνωση με βάση τον τόπο δουλειάς είναι ο μόνος δρόμος στον οποίο μπορούν να ελπίζουν σήμερα οι εργαζόμενοι και για να αντιμετωπίσουν τη γενικευμένη επίθεση στα δικαιώματά τους αλλά πολύ περισσότερο για να ανοίξει ο δρόμος για την ικανοποίηση των σύγχρονων λαϊκών αναγκών. Σε μια κοινωνία στην οποία οι εργαζόμενοι θα είναι πρωταγωνιστές και όχι κομπάρσοι, θα διαφεντεύουν την τύχη τους και θα βάλουν στην υπηρεσία τους τον αμύθητο πλούτο που παράγουν.
