Ένα δελτίο τύπου που είδα στα ΜΜΕ και ανέφερε πως: «Ξεκίνησε η
Διαβούλευση με τους φορείς για τη διεκδίκηση του τίτλου: Ρόδος
Πολιτιστική Πρωτεύουσα της Ευρώπης 2021» αποτέλεσε την αφορμή για να
(ξανα)δημοσιεύσω προχθές στο χρονολόγιο μου στο Facebbook ένα άλμπουμ
με 168 φωτογραφίες. Εικόνες της Ρόδου που είχαμε συγκεντρώσει στο
πρόσφατο παρελθόν μαζί με το Μανώλη Σαρρή και την Μαριλια Φουρλα και
που η κάθε μια από αυτές αναδείκνυε και ένα διαφορετικό σημείο
σκουπιδότοπο του νησιού μας που φωτογραφίσαμε. Μπάζα και κάθε μορφής
σκουπίδια διάσπαρτα μέσα στα δάση, τα ποτάμια, τις ρεματιές, ή δίπλα
σε κεντρικούς δρόμους και γεφύρια μνημεία πολιτιστικής και
αρχιτεκτονικής κληρονομιάς. Και εύλογα αναρωτήθηκα μήπως οι φορείς θα
έπρεπε να κοιτάξουν πρώτα με ποιο τρόπο θα πάψει το νησί να αποτελεί
ένα ατέλειωτο ανοιχτό σκουπιδότοπο. Γιατί όπως έγραψα σε σχόλιο που
στο FB “πολιτιστική πρωτεύουσα και “σπουπιδόνησο” ΜΑΖΙ, δεν νομίζουμε
πως γίνεται».
Η ανάρτηση μου αυτή προκάλεσε διάφορα σχόλια. Χαρακτηριστικότερο
όλων, η εκτενής αναφορά στο θέμα που έγινε στο “Παλμό” από το Κώστα
Σαμιωτάκη και τον πρόεδρο της ομάδας των CBR Ντίνο Μαντικό. Ενεργοί
και συνειδητοποιημένοι πολίτες και οι δυο με (παν)ανθρώπινες
ευαισθησίες –μέσα στις οποίες εντάσσονται και οι περιβαλλοντικές- από
τους «πολίτες – φυσιοδίφες» όπως ειρωνικά-περιπαικτικά μας αποκαλούν
ακόμα και σήμερα μέσα από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης κάποιοι από τη
Δημοτική Αρχή της Ρόδου. Και επειδή πληροφορήθηκα ότι Ντίνος Μαντικός
εκφράζοντας για ακόμα μια φορά την αγωνία του για την εικόνα της
περιοχής μας, πρότεινε να αναλάβω πρωτοβουλία συνεπικουρούμενος και
από τον ίδιο και την ομάδα των φίλων του προκειμένου να αναζητήσουμε
τρόπους και λύσεις για να ξεβρωμίσουμε από όλα αυτά την δική μου
περιοχή (ποτάμια, δάση και αγροί στην ευρύτερη περιοχή
Μαλώνας-Μάσαρη-Χαράκι κλπ) του οφείλω μια απάντηση.
Φίλε Ντίνο, παρότι θα σε εκπλήξω με αυτό που θα πω, θα σου ομολογήσω
πως κουράστηκα, βαρέθηκα, απογοητεύτηκα. Όπως πριν από έμενα και ο
Μαρτίνος όταν τόσο άδοξα εγκατάλειψε την πρωτοβουλία μας για την
ανακύκλωση του χαρτιού, ή η ομάδα Μπακανίκα με τον σύλλογο εθελοντών
περιβάλλοντος που σιώπησε, όπως ακόμα η ομάδα “Κοινό των Δωδεκανησίων”
με τον Τριάντο, αλλά και τόσες άλλες κινήσεις πολιτών της Ρόδου.
Μπορεί ο πόλεμος ακόμα να μη χάθηκε για εμάς τους “ρομαντικούς” φίλε
Πρόεδρε, αλλά χάσαμε πολλές μάχες μέχρι τώρα. Μας νίκησαν, όχι γιατί
ήταν ικανοί, αλλά γιατί κρατώντας την δύναμη της τοπικής εξουσίας στα
χέρια τους, με στρατηγική μας απογοητεύουν, προκειμένου να απαλλαγούν
από εμάς. Και από ότι τουλάχιστον εγώ διαπίστωσα, είναι πολύ βρώμικη
η δύναμη αυτή. Βλέπεις ποσό ακριβά πληρώνω το τίμημα της αλαζονείας
κάποιων από αυτούς. Πόσο ασύστολα και αζημίως για τους ίδιους, λένε το
ψέμα ακόμα και όταν ενημερώνουν το δημοτικό Συμβούλιο για να σε
συκοφαντήσουν και να σε απαξιώσουν ως άνθρωπο και πολίτη. Αλλά και με
πόση δειλία αυτοί οι ίδιοι προσπαθούν να δραπετεύσουν όταν τους καλεί
η Δικαιοσύνη για να δώσουν εξηγήσεις και να λογοδοτήσουν για τις
παραλήψεις τους. Ψάχνοντας κάποιο κενό στο γράμμα του νόμου για να
κρυφτούν πίσω από αυτό, προκειμένου να μην αντιμετωπίσουν τον πολίτη.
Θα τρέξουμε και πάλι εμείς Ντίνο, για να συνεχίζουν να γελούν μαζί
μας; Να μας χλευάζουν και να μας ειρωνεύονται ως τους «πολίτες –
φυσιοδίφες Εξ ανατολών»; Για να τους βάλουμε και πάλι πλάτη να έλθουν
να φωτογραφηθούν και να βγάλουν ακόμα μερικά δελτία τύπου «υπό την
αιγίδα του κ τάδε;»
Φίλοι μου Ντίνο και Κώστα δεν θέλω να βγάλω άλλες αναμνηστικές
φωτογραφίες. Έχω πολύ περισσότερες από τις παραπάνω 168 να ανεβάσω
στο facebook για να δείτε, πρώτη μούρη δεκάδες Υπουργούς, Βουλευτές,
Νομάρχες Δημάρχους, συμβούλους και πολλούς άλλους, που έτρεχαν να
φωτογραφηθούν στις πρωτοβουλίες που ανέλαβα κατά την περίοδο 2005-2009
προκειμένου να δημιουργηθεί το κοινωνικό δίκτυο των Δωδεκανησίων της
Διασποράς, για την ανάπτυξη ειδικών και εναλλακτικών μορφών τουρισμού
στη Ρόδο, για την δημιουργία του δικτύου των πολιτιστικών συλλόγων
του νησιού μας, για την ανάδειξη της Κοιλάδας του Αιθωνα και του
τριπόταμου της Μαλωνας, για την διάσωση του κάστρου Φερακλός, για τα
ποτάμια και τα φαράγγια στη περιοχή μου και τόσα άλλα. Μέχρι που
έσβηναν τα φώτα. Γιατί αμέσως μετά –όπως με την συμπεριφορά τους
αποδεικνύουν- γινόμασταν για αυτούς ο «εχθρός λαός». Δείξετε μου έστω
και έναν από όλους αυτούς τους διαχειριστές της τοπικής εξουσίας που
φωτογραφήθηκαν, απηύθυναν τους χαιρετισμούς τους ή κατέθεσαν τότε και
τις δικές τους προτάσεις, που μας στήριξε κατ ελάχιστον προκειμένου να
τις ολοκληρώσουμε και να έχουν ουσιαστικό αποτέλεσμα.
Εγώ αναζητώ πλέον μια άλλη ελληνική πραγματικότητα, αυτή της κοινωνίας
των ικανών και δημιουργικών πολιτών. Αυτών που απαγκιστρωμένοι από
κάθε λογής «βαρίδια» είναι άξιοι να δώσουν προοπτική ουσιαστικής και
όχι επιφανειακής ανάπτυξης στον τόπο. Οτιδήποτε άλλο κάνουμε ως
συλλογικότητες, είναι μόνο και μόνο για να συνεχίζουμε να συντηρούμε
στην εξουσία ένα καθεστώς επαγγελματιών που σε ορισμένες περιπτώσεις
μεταφέρεται ως επάγγελμα από τον μπαμπά στο γιο κληρονομικώ
δικαιώματι και το οποίο ευθύνεται γιατί έφτασε σήμερα το νησί μας
εδώ. Όχι φίλοι μου. Όλοι εμείς που δεν ζητήσαμε ποτέ να γευτούμε
εξουσία και διαθέσαμε ολόκληρη τη ζωή μας αναλαμβάνοντας το ρόλο της
παραγωγικής μέλισσας, οφείλουμε να τους πούμε: Αρκετά μέχρι εδώ με
τον αποπροσανατολισμό. Οι δράσεις των πολιτών έχουν αξία όταν δεν
κρύβουν πίσω τους – έντεχνα ή όχι- σκοπιμότητες. Όταν μαζί με τις
τοπικές εξουσίες δημιουργούν νέα πεδία δημιουργίας, διαμόρφωσης
συνειδήσεων και προετοιμάζουν νέους πολίτες με αξίες και ιδανικά. Αυτή
μου η τοποθέτηση δεν σημαίνει ότι μηδενίζω την αξία των εθελοντικών
δράσεων, όμως αλήθεια, ποιές από αυτές έχουν συνέχεια, διάρκεια,
μονιμότητα και εν τέλει σταθερό προσανατολισμό σε αξίες που δεν θα
γίνουν κάποια στιγμή βορά από υποψήφιους τοπικούς άρχοντες;
Η Ρόδος, με τις υποδομές που της άφησαν φεύγοντας οι κατακτητές
Ιταλοί, τις πρωτοποριακές αναπτυξιακές κατευθύνσεις που τις είχαν τότε
δώσει, άλλα και τα δισεκατομμύρια ευρω που επενδύθηκαν στη συνέχεια
στο νησί, θα έπρεπε να ήταν εδώ και χρόνια όχι πολιτιστική πρωτεύουσα
της Ευρώπης, αλλά η “Παγκόσμια Πολιτιστική Πρωτεύουσα”. Όμως η
πραγματική εικόνα της σήμερα είναι αυτή που αναδεικνύει όχι μόνο αυτό
το άλμπουμ των φωτογραφιών αλλά και αυτό που όλοι αντικρίζουμε αν
ρίξουμε μια ματιά γύρω μας. Ας φροντίσουν λοιπόν οι τοπικοί άρχοντες
να καλλιεργήσουν πρώτα πολιτισμό, να βρουν τρόπους να αναπτυχθεί η
περιβαλλοντική συνείδηση στη κοινωνία, ας πάψουν να κάνουν τα στραβά
μάτια σε όλα τα παραπάνω και να τα σπρώχνουν κάτω από το χαλί, ας
κερδίσουν πρώτα την αναγνώριση του κάθε τουρίστα επισκέπτη και αφού
πρώτα τα επιτύχουν, ας ψάξουν μετά και για τα μετάλλια.
«Έχουμε τόσο πολύ τριφτεί πάνω στην κοινωνία και το κοινωνικό ψεύδος
που και η πιο σημαντική αλήθεια ευθέως διατυπωμένη, μοιάζει
παραδοξολογία» (Από το έργο του Οδυσσέα Ελύτη: « Ο κήπος με τις
αυταπάτες»).
Δημήτρης Κούκουλας
Menu
